Ο Μάρβιν Γκέι γεννήθηκε στις 2 Απρίλη του 1939 στην Ουάσινγκτον. Μεγάλωσε μαζί με τα αδέρφια του σε κτιριακό συγκρότημα που στέγαζε επιλέξιμες από την Πρόνοια φτωχές οικογένειες σαν τη δική του. Η μητέρα του ήταν οικιακή βοηθός και ο πατέρας του ήταν ιερέας και ένας ακραία κακοποιητικός γονιός, του οποίου η συμπεριφορά έπληξε την ψυχοσύνθεση των παιδιών του και ιδίως του Μάρβιν που ήταν ο πρωτότοκος και συνονόματός του.
Ο Μάρβιν Γκέι βρήκε διέξοδο στην μουσική, και νωρίς προσλήφθηκε ως μουσικός ηχογραφήσεων για λογαριασμό της φημισμένης και θρυλικής δισκογραφικής εταιρίας Tamla-Motown του δεσποτικού αλλά ευφυούς Μπέρι Γκόρντι στο Ντιτρόιτ. Σύντομα ξεχώρισε για τα σπουδαία τραγούδια που έγραφε, τον ήχο που διαμόρφωνε και για την κομψότητα και φυσική ομορφιά που τον διέκρινε. Ο Μπέρι Γκόρντι αντιλήφθηκε ότι είχε ένα σύμβολο του σεξ με εμπορικό στόχο της νεαρές αφροαμερικανές που θα αγόραζαν με το χαρτζιλίκι τους τα δισκάκια με τις σόουλ επιτυχίες του Μάρβιν. Φυσικά επιτυχία γνώριζε και στους άρρενες αφροαμερικανούς, πώς αλλιώς, αφού τα τραγούδια του και η αρρενωπή, άγρια και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικη ερμηνεία του έσκιζαν; Ο Μάρβιν Γκέι θα μπορούσε να μείνει εκεί, παίζοντας το ρόλο του “φρόνιμου μορφονιού διασκεδαστή” που δεν προκαλεί και δεν ξεφεύγει από τα ασφυκτικά όρια τα οποία επέτρεπε το ρατσιστικό λευκό κατεστημένο στην κοινότητα των μαύρων που μόνο στους τύπους ήταν ελεύθεροι. Όμως, ο Μάρβιν δεν ήταν χαζός, ούτε κολλημένος. Έβλεπε τους Beatles που σπάσαν το κέλυφος και τα δεσμά των ψυχαγωγικών ποπ “γιεγιέδων”, που πειραματίστηκαν με την αντικουλτούρα της εποχής (και ψυχοδηλωτικές ουσίες, ας μην κρυβόμαστε) και – το κυριότερο – μιλούσαν γι’ αυτά που τους απασχολούσαν ως σκεπτόμενοι άνθρωποι. Σκέφτηκε (ο Μάρβιν) λοιπόν “γιατί όχι κι εμείς”; Έτσι παρά τις αντιρρήσεις του κομφορμιστή (και παραδόπιστου) Γκόρντι, έβαλε μπρος και τον Μάρτη του 1971 μέσα σε δέκα μέρες ηχογράφησε με μια ομάδα μουσικών το ενδέκατο άλμπουμ του, το “What’s Going on”. Κυκλοφόρησε στις 21 Μαίου της ίδιας χρονιάς και έκτοτε έμεινε στην ιστορία της μουσικής. Οι πωλήσεις που σημείωσε ήταν τρομακτικές. Επίσης οι συνθέσεις του δίσκου και οι ενορχηστρώσεις τους, παραμένουν μέχρι σήμερα κλασικές. Το σημαντικότερο, όμως, ήταν ότι μιλώντας για τον πόλεμο του Βιετνάμ, την φτώχια και εξαθλίωση που βίωναν και εξακολουθούν να βιώνουν οι αφροαμερικανοί στα γκέτο, για την οικολογική καταστροφή του πλανήτη , και φυσικά για τις ρατσιστικές διακρίσεις, ο Μάρβιν άνοιξε τον δρόμο για ότι ακολούθησε σε ό,τι λέμε “μαύρη μουσική”.
Τη δεκαετία του ’70 εξακολούθησε να σημειώνει επιτυχίες, μένοντας στο προσκήνιο και για τις εκρηκτικές του ζωντανές εμφανίσεις. Συνέχισε να ασχολείτε με κοινωνικά θέματα, ενώ άγγιξε απίστευτα δημιουργικά επίπεδα με τραγούδια “ύμνους στο σεξ” και που “εκλύουν έντονη σαρκική ενέργεια”. Φυσικά, έγραφε και αριστουργήματα-ωδές στον αγνό και ιδεατό έρωτα.
Το τραγικό στη ζωή του Μάρβιν Γκέι ήταν ότι, ενώ καλλιτεχνικά και εμπορικά ήταν υπερεπιτυχημένος, στην προσωπική του ζωή δεν κατάφερε να βρει την ευτυχία. Η κατάχρηση ουσιών σε συνδυασμό με την χρόνια κατάθλιψη, που κουβαλούσε από τα παιδικά του χρόνια, δεν του επέτρεψαν να ζήσει μια ισορροπημένη ζωή, όσο, βέβαια, κάτι τέτοιο είναι εφικτό για έναν σταρ της μουσικής βιομηχανίας. Δυστυχώς, την 1η Απρίλη του 1984, μια μέρα πριν τα 45α γενέθλια, μετά από έναν καυγά με τον πατέρα του για οικονομικά θέματα, ο ίδιος ο πατέρας του πήρε ένα όπλο και τον πυροβόλησε θανάσιμα.
Ο Μάρβιν Γκέι άφησε ανεκτίμητη κληρονομιά τόσο με τις καινοτομίες του στην R’N’B/Soul μουσική, όσο και γενικότερα στην λαϊκή κουλτούρα ακόμη και μέχρι σήμερα. Πήρε ρίσκα στα οποία χρωστούν την καλλιτεχνική τους ανεξαρτησία χιλιάδες μουσικοί σε διάφορα είδη. Δηλώνω ευθαρσώς πως είναι για μένα ο κορυφαίος ερμηνευτής, με τις τεράστιες ερμηνευτικές του δυνατότητες. Πολλά τραγούδια του αγαπάω, αλλά πραγματικά στην καρδιά μου έχω το ανεπανάληπτο “I Want You” και όλα τα τραγούδια του μνημειώδους άλμπουμ “What’s Going On”.
Πάντα θα τον θυμόμαστε και είμαστε πολλοί!
Κώστας Μαζιώτης
