Στη ζωντανή εμφάνιση του κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου, στην Αποθήκη, ομολογώ πως πήγα μόλις τρία κομμάτια πριν τελειώσει. Μην με παρεξηγείς, δεν τον σνόμπαρα. Τόσα χρόνια, δεν έχω δει άλλον Έλληνα κιθαρίστα να παίζει όπως ο Παπαδόπουλος. Η αναμέτρηση της αγαπημένης μου ΑΕΚ ενάντια στον Ολυμπιακό, για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, αποτέλεσε ακαταμάχητη επιλογή. Πάντως ήταν ευχάριστω που πολλοί και εκλεκτοί συντοπίτες μας – προφανώς γνησιότερα μουσικόφιλοι από την αφεντιά μου – γέμισαν την Αποθήκη, ενώ αρκετός κόσμος καθόταν και άκουγε την μουσική, σε τραπεζάκια έξω από το μαγαζί, αψηφώντας με γενναιότητα το τσουχτερό κρύο.
Αυτό που πραγματικά μου άρεσε, ήταν η παρουσία πολλών νέων παιδιών. Μιλάμε για παιδιά που δεν πρόλαβαν τις Τρύπες, ενδεχομένως ούτε καν την περίοδο που ο Παπαδόπουλος ενορχήστρωνε τον θρυλικό “Βραχνό Προφήτη” και την “Αγρύπνια” του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Σκέφτηκα, για δες, ήρθαν με το χαρτζιλίκι τους να ακούσουν έναν σολίστα κιθαρίστα και το ποιοτικότατο, μα άκρως αντιεμπορικό, πρόγραμμά του, στριμωγμένα σε ένα μικρό μπαρ ή ακόμα ξεροσταλιάζοντας στο κρύο, πίνοντας την μπίρα τους. Το συγκλονιστικό, όμως, ήταν ότι ένα παιδί ήρθε ειδικά για το λάιβ, από το Κανάλι, με πατερίτσες και τους κολλητούς του. Ό,τι και να πω γι’ αυτό το παιδί, είναι πάρα πολύ λίγο. Ο σεβασμός μου γι’ αυτόν και τους κολλητούς του που τον στήριξαν, είναι απεριόριστος. Αυτό το παιδί, εμφανώς, έχει πάθος για την μουσική, και, κατ’ επέκταση, για την Τέχνη. Οι κολλητοί του φανέρωσαν αισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης στην πράξη, όχι μόνο στα λόγια. Τα λόγια έχουν φτερά και πετάνε, αντίθετα, οι πράξεις ζυγίζουν βαριά και αποτελούν σημάδια ατράνταχτα.
Φλυαρώ και είναι άκομψο, αλλά η σκηνή που σας περιέγραψα, έριξε πάνω μου λίγη, έστω, αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον. Όλα τα παιδιά αυτά, εύχομαι να έχουν και άλλες τέτοιες εμπειρίες και να έχουν τα εφόδια ώστε να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Και το κυριότερο, να έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο
Κώστας Μαζιώτης
