6 Μάη του 1965, βράδυ ο Κιθ Ρίτσαρντς των Rolling Stones, δυσκολεύεται να κοιμηθεί, επειδή του έχει κολλήσει στο κεφάλι μια επίμονη μελωδία. Αφού βλέπει ότι δεν κολλάει ύπνος με τίποτα, παίρνει την κιθάρα του, βάζει μια κασέτα σε ένα μικρό φορητό μαγνητόφωνο και γράφει το κιθαριστικό ριφ στην ταινία. Μετά από λίγο, έχοντας πια ηρεμήσει, επιτέλους κοιμάται, ενώ το μαγνητόφωνο συνεχίζει να γράφει.
Την άλλη μέρα όταν πια ξύπνησε, θυμόταν την βραδινή ιστορία. Βάζει να παίξει η κασέτα. Ακούει την μελωδία. Είναι μια απλή απλούστατη μελωδία που αποτελείται από τρεις διαφορετικές νότες. Παράλληλα, με κάποιον τρόπο του “σκάει” να ταιριάξει με κάπως την φράση “I can’t get no Satisfaction”. Πάει στο στούντιο, όπου τον περίμενε η υπόλοιπη μπάντα, και τους το παρουσιάζει. Το γουστάρουν όλοι και βάζουν μπρος να ηχογραφήσουν μια ντέμο (πρόχειρη) αρχική ηχογράφηση. Ο Κιθ παίζει το κιθαριστικό ριφ χρησιμοποιώντας ένα καινούργιο, τότε, πεταλάκι για εφέ, το The Maestro FZ-1 Fuzz-Tone της εταιρίας Gibson. Όλοι οι Stones και ο παραγωγός τους Andrew Loog Oldham ξετρελάθηκαν τόσο με το κομμάτι, όσο και, κυρίως, με τον παραμορφωμένο, άγριο ήχο που έβγαζε η κιθάρα χάρη στο πεταλάκι της Gibson.
Σύντομα το “(I can’t get no) Satisfaction” κυκλοφόρησε σαν σινγκλ. Έγινε το τέταρτο νούμερο ένα τραγούδι των Rolling Stones στο Ηνωμένο Βασίλειo, και το πρώτο τους στις ΗΠΑ. Κυριάρχησε στα ραδιόφωνα των ΗΠΑ όλο το καλοκαίρι του ‘65, βοήθησε να ξεπουλήσει όλο το απόθεμα που διέθετε η Gibson από το πεταλάκι Fuzz-Tone, και πέρασε στην Ιστορία ως ένα από τα σημαντικότερα, τα κλασικότερα ροκ’ν’ρολ τραγούδια, ένας ύμνος στην νεανική δίψα για ζωή.
πηγή:https://calendar.songfacts.com/may/6/
Κώστας Μαζιώτης
