Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ – δυο λόγια από την Χριστίνα Μίχου

Ο Σαμ Μέντες σκηνοθέτης του AMERICAN BEAUTY, του REVOLUTIONARY ROAD, ενός από τους καλύτερους JAMES BOND, το SKYFALL και του υπέροχου 1917, γύρισε φέτος ένα πιο ήσυχο φιλμ και αρκετά αυτοβιογραφικό. Μετά τον Σπίλμπεργκ με το Fabelmans και τον Κένεθ Μπράνα με το BELFAST του πέρσι, αποφάσισε κι αυτός να μας πει πως το σινεμά μπορεί να «σώσει» τη ζωή κάποιου! Κι αν οι προαναφερόμενοι τα κατάφεραν, ο Μέντες δεν πείθει.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Δεκαετία του 80, σε μια νότια παραλιακή βρετανική πόλη, η Χίλαρη μια μανιοκαταθλιπτική σαραντάρα-υπεύθυνη κινηματογράφου ερωτεύεται ένα πολύ νεότερό της μαύρο συνάδελφο τον Στίβεν. Όμως ,παρότι η «Αυτοκρατορία του φωτός» είναι μια έντιμη και τρυφερή ματιά πάνω σε έναν «αταίριαστο» έρωτα –σε μια ταραχώδη Θατσερική εποχή με έκρηξη της ανεργίας και του ρατσισμού, η σχέση της Χίλαρι και του Στίβεν δεν γίνεται ποτέ απόλυτα ρεαλιστική.

Σε ένα βίαιο επεισόδιο μεταξύ Mods και Skinheads έρχεται μια από τις δυο μελοδραματικές κορυφώσεις του φιλμ,η άλλη είναι η κατάρρευση-ξέσπασμα της ηρωίδας λόγω της διπολικής διαταραχής της. Υπέροχη για μια ακόμα φορά η Ολίβια Κόλμαν (απούσα άδικα από τα φετινά όσκαρ) και η θαυμάσια φωτογραφία του Ρότζερ Ντίκινς (η μοναδική υποψηφιότητα για όσκαρ του φιλμ).

Παρότι ο Μέντες κάνει την προσωπική του κατάθεση περί ψυχικής ασθένειας, το σενάριό του προσπαθεί να χωρέσει πάρα πολλά θέματα, χωρίς τίποτα να ολοκληρώνεται και να μοιάζει τραβηγμένο. Κι ενώ περιμένεις την κορύφωση, που ποτέ δεν έρχεται, μένεις με την αίσθηση ότι κάτι λείπει από όλο αυτό το εγχείρημα.

Χριστίνα Μίχου