Οραματιστήκαμε έναν κόσμο αδελφωμένο. Έναν κόσμο που κυρίαρχος νόμος θα ήταν η αγάπη. Αγάπη για τον εαυτό μας, τον πλησίον και για κάθε πλάσμα πάνω στην οικουμένη. Πιστέψαμε πως άξιζε να παλέψουμε για το όνειρό τούτο. Πιστέψαμε πως άξιζε κάθε θυσία προκειμένου τούτο το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Στο όνομα αυτού το σκοπού δεχτήκαμε συμβιβασμούς, πισωγυρίσματα και πράγματα που μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Πράγματα που προκάλεσαν ακόμη και πόνο, μίσος και πικρά αισθήματα.
Αλίμονο, τώρα βλέπουμε πως το όνειρό μας ήταν εύθραυστο – όπως κάθε αγνό όνειρο. Και συμβαίνει γύρω μας ό,τι συμβαίνει. Πρέπει να μετανιώσουμε για το όνειρό μας; Σε καμία περίπτωση. Πρέπει να το εγκαταλείψουμε; Θα είναι ντροπή αβάσταχτη και ασυγχώρητη. Αφού ξέρουμε ότι το όνειρο είναι εύθραυστο. Και τι μ’ αυτό; Πάλι χρέος μας είναι να το κυνηγήσουμε, κι ας γίνει πάλι θρύψαλα. Αλλιώς θα είμαστε ανάξιοι να λεγόμαστε άνθρωποι.
“Σήμερα γνώρισα τα αληθινά μου αισθήματα
Με σιωπηρή αγωνία ύστερα από τόσα χρόνια
Μου αποκρίθηκαν ύστερα από τόσα χρόνια
Ίσως πάντοτε γνώριζα ότι
Τα εύθραυστα όνειρά μου θα γινόταν θρύψαλα για σένα”
Daniel Cavanagh των Anathema, “Fragile dreams” από το άλμπουμ “Alternative 4” (1998)
Εδώ οι Anathema ερμηνεύουν το “Fragile dreams” στο Αρχαίο Θέατρο της Φιλιππούπολης, στο Πλοβντίβ της Βουλγαρίας, μαζί με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Πλοβντίβ
Εδώ η αυθεντική εκτέλεση του “Fragile Dreams”
