«Οι Κριτικοί με παρουσιάζουν ως αστείον…
…Δεν είναι αλήθεια…
…Δεν είμαι αστείος,…
…ούτε επιθυμώ να είμαι…
…Ένας θλιμμένος είμαι,…
…ένας μελαγχολικός,…
…ένας “που κλαίει”…
…σαν την ιτιά…
κι αυτό μου αρκεί…
…Έχω έρθει σε αυτόν τον κόσμο πολύ νέος σε μια εποχή πολύ γερασμένη.»
Ο Έρικ Σατί ήταν μυστηριώδης, φευγαλέος, μουσικός, ποιητής και φιλόσοφος.
Εκεί που νόμιζες ότι τον έπιασες, ήταν ήδη αλλού. Στη ζωή του, εξαφανιζόταν τακτικά. Ουδείς γνώριζε πού έμενε.
Συναναστρεφόταν την παριζιάνικη μουσική μπουρζουαζία -την οποία σιχαινόταν- συμμετέχοντας/ζώντας μια ζωή ασκητική, πάμφτωχη, κάνοντας μαθήματα μαγειρικής στα παιδιά της γειτονιάς. Όντας ταυτόχρονα κομμουνιστής, ντανταϊστής, μποέμ και θαμώνας σε κακόφημα στέκια, γι’αυτό και οι φίλοι του, του είχαν δώσει το προσωνύμιο “the velvet gentleman”.
Ο Σατί περιγέλασε την εποχή του μέσα από την οργή και το γέλιο. Ήταν από τους πρωτοπόρους της μουσικής και εισηγητής του λεγόμενου «μινιμαλισμού».
Τη «λευκή» μελωδία του πρέπει να την προσεγγίσει κανείς με ταπεινότητα και με την αξία της σιωπής.
Πέθανε στο Παρίσι, μια μέρα σαν την σημερινή το 1925, αλκοολικός.
Σημερινή ανάρτηση του φίλου Προκόπη Σαμαρτζή στο Facebook, με αφορμή τη σημερινή επέτειο του θανάτου του Ερίκ Σατί.
