Είναι γεγονός πως φέτος, κατά τη διάρκεια των εορτών, δεν πραγματοποιήθηκαν πολλές εκδηλώσεις. Δεν στήθηκε καν το Χριστουγεννιάτικο Χωριό. Θα υποστήριζε κανείς ότι “ο κόσμος θέλει να ξεσκάσει”, “πρέπει να δώσουμε λίγη χαρά, σε μικρούς και μεγάλους” κλπ. Όλα σωστά.
Όμως, η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι. Δεν θα παραθέσω νούμερα για αριθμό κρουσμάτων, διασωληνωμένων κ.α.· τα ακούμε και τα βλέπουμε παντού, θέλοντας και μη. Όλοι και όλες αντιλαμβανόμαστε πως τα πράγματα είναι όλο και χειρότερα. Για διάφορους λόγους στους οποίους δεν έχω διάθεση να επεκταθώ, τα όποια μέτρα δεν αποδίδουν. Συνεχώς μαθαίνουμε για γνωστούς μας που νοσούν και τα κρούσματα όλο και αυξάνονται
Κάτω από τέτοιες συνθήκες, έχω την πεποίθηση ότι πολύ ορθά δεν πραγματοποιήθηκαν τόσες εκδηλώσεις. Ας είμαστε ειλικρινείς: πού βλέπουμε να τηρούνται τα περίφημα πρωτόκολλα; Η απάντηση είναι “σε ελάχιστα σημεία”.
Μην με παρεξηγείτε, δεν κατηγορώ κανέναν και καμία. Σαφώς έχει ο καθένας και η καθεμιά την προσωπική ευθύνη, αλλά ο καθένας και η καθεμιά έχει κάποιες αντοχές που έχουν όρια. Είμαστε, σχεδόν, όλοι και όλες εξουθενωμένοι και εξουθενωμένες, πρωτίστως ψυχικά. Τα δύο χρόνια πανδημίας προστέθηκαν σε μια δεκαετία κρίσης που μας έχει τσακίσει.
Κλείνοντας, απλά να τονίσω ότι ορθώς δεν έγιναν πολλές εορταστικές εκδηλώσεις, αλλά ελπίζω του χρόνου να μην χρειαστεί να γράψω κάτι παρόμοιο.
Κώστας Μαζιώτης
