Η “Εκμηδένιση” του Μισέλ Ουελμπέκ είναι μόλις το ένα από τα δύο βιβλία που κατάφερα και τελείωσα τους τελευταίους μήνες. Μάλιστα, η ανάγνωση κυλούσε αβίαστα και κάτι τέτοιο μοιάζει επαρκής λόγος, από μόνος του, για να προτείνω να το διαβάσετε κι εσείς. Όμως, ας πούμε μερικά πράγματα παραπάνω.
Το βιβλίο παρουσιάζει τις ιστορίες των μελών μιας μεσοαστικής οικογένειας στην Γαλλία, στο πολύ κοντινό μέλλον. Η αφήγηση φωτίζει, βέβαια, κυρίως τη ζωή του πρωτότοκου που είναι δημόσιος υπάλληλος, πολύ κοντά στα υψηλά κλιμάκια της πολιτικής ιεραρχίας. Παράλληλα με τις ζωές των πρωταγωνιστών και τις μεταξύ τους σχέσεις, ο συγγραφέας μάς δίνει πολλές πληροφορίες σχετικά με τις ζωές τόσο των υψηλών όσο και των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων.
Οι προοδευτικοί αναγνώστες είναι αρκετά πιθανό να ενοχληθούν από την οπτική του συγγραφέα, και εύλογα μιας και η οπτική του συχνά βρίσκεται στα όρια του να χαρακτηριστεί ως αντιδραστική (σύμφωνα με την μαρξιστική ορολογία). Επιπλέον, δίνεται βάρος στην μεσαία και ανώτερη τάξη.
Σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο, παρουσιάζοντας την δράση των ανώτερων κλιμακίων της δημόσιας διοίκησης, αντιλαμβανόμαστε τον παγερό κυνισμό εκείνων που επηρεάζουν τις τύχες των μαζών. Επιπλέον, πιστεύω ακράδαντα ότι συχνά είναι ωφέλιμο να βλέπουμε την οπτική ανθρώπων που ενστερνίζονται απόψεις, ενδεχομένως, διαφορετικές από τις δικές μας. Τέλος, η γραφή, ο λόγος του Ουελμπέκ, όχι μόνο δεν στερείται λογοτεχνικότητας, αλλά συχνά φτάνει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα. Ειδικά αυτό το χαρακτηριστικό είναι κάτι που μου έχει λείψει διαβάζοντας σύγχρονη λογοτεχνία.
Γενικά μιλώντας, η “Εκμηδένιση” είναι ένα βιβλίο που κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη ή της αναγνώστριας και, σε στιγμές μπορεί να συγκινήσει.
Τέος Ανθημιάδης
*”Εκμηδένιση” Μισέλ Ουελμπέκ, μετάφραση Γιώργος Καράμπελας
Εστία 2022
