Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται, φαινομενικά τουλάχιστον, από μία διάθεση περιχαράκωσης στην επικράτεια της ατομικότητας, αν δεν ενοχλεί το αδόκιμο, ίσως, της φράσης. Χωρίς να είμαστε απόλυτοι, οι μεγάλες παρέες σπανίζουν, ενώ ακόμη και τα ζευγάρια δείχνουν σαν κάθε μέλος να βρίσκεται ανά πάσα στιγμή με το ένα πόδι έξω από το κατώφλι.
Παρατηρώντας τους ανθρώπους τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στον ψηφιακό χώρο, δυσκολεύομαι να πεισθώ ότι υπάρχει αληθινή ικανοποίηση από τη συνύπαρξη του ενός με τον άλλο. Τα διαζύγια είναι σημαντικός δείκτης του κατά πόσο αρκετοί άνθρωποι προτιμούν τη μοναχική πορεία, έναντι της σύμβασης ενός πλαισίου με αμοιβαίους (;) συμβιβασμούς.
Ακόμα και το εργασιακό περιβάλλον του καθενός δύναται να χαρακτηριστεί, μάλλον τοξικό παρά κάτι άλλο, ενώ τα κάθε λογής εγχειρίδια ορθής και χρηστής διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού σε επιχειρήσεις και οργανισμούς του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα – ας μου επιτραπεί η έκφραση – κονιορτοποιούνται από την περίφημη ρήση του Τόμας Χομπς “πόλεμος όλων εναντίον όλων”. Ακόμη και αν δεν σημειώνονται αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές, που να βαίνουν σε βάρος κάποιου επιδιωκόμενου παραγωγικού σκοπού, συχνά εκτοξεύονται αντισυναδελφικά “καρφιά” μεταξύ συνεργατών και συναδέλφων.
Το γεγονός ότι ένας καφές ή μία έξοδος για ποτό κλπ με φίλους πηγαίνει συχνά καλά, είναι σαφώς ευχάριστο, καθώς δρουν αποφορτιστικά, αν όχι και ανακουφιστικά, αρκετές φορές. Εν τούτοις υφίσταται το εξής ερώτημα: με τους φίλους που κάνουμε παρέα, θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε στο ίδιο εργασιακό, λόγου χάρη, περιβάλλον; Θα έμενε αλώβητη η φιλιά μας από την υποχρεωτική, καθημερινή και για ώρες συνύπαρξη; Ο καθένας και η καθεμία ας δώσει την δικιά του ή την δικιά της απάντηση.
Εκτιμώ, ωστόσο, πως, μάλλον, όχι. Το γιατί, πιστεύω, το φανερώνει η περιρρέουσα τοξικότητα την οποία, δυστυχώς, η πολιτική ορθότητα δεν κατάφερε να την περιορίσει. Αντίθετα, οδήγησε στο να κλειστεί ο καθένας και η καθεμία στο κλουβί τους· δείτε μόνο πως διασκεδάζουμε, ψυχαγωγούμαστε, επικοινωνούμε και γιορτάζουμε σήμερα: μπροστά σε μία οθόνη.
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.
Κ. Μανουήλ
