Αναμφίβολα η ταινία του Άντι Μακέι είναι το φαινόμενο των ημερών. Όλοι και όλες (σχεδόν, έστω) συζητούν γι’ αυτή την ταινία. Αν δείτε τα στατιστικά της (ώρες παρακολούθησης σε πλατφόρμες), θα καταλάβετε πως είναι πρώτη και έχει αφήσει την δεύτερη πίσω …έτη φωτός.
Το να την ξεγράφεις ως βαρετή, είναι αστείο. Προσωπικά, δεν βαρέθηκα καθόλου, αλλά πέρα από το τι νομίζω εγώ, η απήχησή της είναι λαλίστατη. Το να της καταλογίζεις ελαφρότητα, πάλι είναι αστείο· δες πόσα θέματα θίγει: μιντιοκρατία, ναρκισσισμός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διαπλοκή πολιτικής εξουσίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, χειραγώγηση του επιστημονικού δυναμικού, ασταμάτητο κυνήγι του κέρδους, οι μεγιστάνες και η εγωμανία τους. Νομίζω κάθε σχόλιο περιττεύει. Κάπου ακούστηκε ότι δεν ασκεί λεπτομερή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Συγγνώμη, αλλά ο Μέγας Σεργκέι Αϊζενστάιν στο “Θωρηκτό Ποτέμκιν” (αληθινό αριστούργημα), δεν παραδίδει μαθήματα μαρξιστικής διαλεκτικής, ούτε ιστορικού υλισμού· για ταινίες μιλάμε, όχι για πολιτικά εγχειρίδια!
Στο παράπονο ότι το “Don’t look up” όλα τα βρίσκει κανείς στο πρώτο επίπεδο και …αυτό είναι όλο, το ερώτημα είναι: “Για την “Όπερα της Πεντάρας” του Μπέρτολντ Μπρεχτ ποια είναι η γνώμη σας;”. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου. Αγαπώ τον Κριστόφ Κισλόφσκι, τον Ντέιβιντ Λίντς, τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, τον Αντρέι Ταρκόφσκι του “Σολάρις” αλλά και τον Μάρτιν Σκορσέζε, τον Κουέντιν Ταραντίνο και τον ακούραστο Κεν Λόουτς. Μπορώ να απολαύσω και μια ταινία που με “παιδεύει”, αλλά και μια ταινία που μού “τα ρίχνει στην μούρη” (sic)· την τελευταία περίπτωση την λες και ροκ’ν’ρολ. Την λες και ποπ θα μου πεις, και δεν το βρίσκω καθόλου κακό.
Ποιο είναι το πόρισμα;
Είναι και παραείναι!
Υγ Έμπνευση για το άρθρο αποτέλεσε η ανάρτηση του αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου του Νότιου Ιλινόις, Δημήτρη Αναστασίου, στην οποία και στηρίχθηκε (το άρθρο). Η ανάρτηση έγινε στο facebook και αναδημοσιεύτηκε στο documentonews.gr
Κώστας Μαζιώτης
