9 Ιουλίου συμπληρώθηκαν εβδομήντα δύο χρόνια από την ημέρα κατά την οποία το τραγούδι “Rock around the clock” καρφώθηκε στην πρώτη θέση του αμερικανικού καταλόγου επιτυχιών. Εκείνη η ημέρα (9/7/1955) σηματοδότησε την είσοδο του ροκ’ν’ρολ στο μέινστριμ (για τους πιο κυνικούς) ή την γέννηση του ροκ’ν’ρολ πανζουρλισμού (για εμάς).
Η αλήθεια είναι πως αυτή η μουσική φόρμα που ανακάτευε την κάντρι των λευκών και το ρυθμ’ν’μπλουζ των μαύρων προϋπήρχε κοντά μια δεκαετία προτού “σκάσει” αυτή ο πολιτισμική – θα μου επιτρέψεις – έκρηξη. Το ακόμα πιο άδικο είναι πως τραγούδια που είχαν εκτελέσει μοναδικά μαύροι καλλιτέχνες, ξαναηχογραφήθηκαν από λευκούς, προκειμένου να είναι εφικτή η αναμετάδοσή τους από ραδιοφωνικούς σταθμούς που απευθύνονταν στα πλειοψηφικά λευκά ακροατήρια. Δυστυχώς, ο φυλετικός διαχωρισμός στις ΗΠΑ τότε ήταν θεσμικά κατοχυρωμένος. Το τραγικό είναι πως σήμερα, εβδομήντα και βάλε χρόνια, υπάρχουν σε αυτή την αχανή χώρα φωνές που προσπαθούν να επαναφέρουν στην ατζέντα των κοινών την αναχρονιστική και απαίσια ιδέα των διαχωρισμένων, φυλετικά, σχολείων. Το αστείο είναι πως αυτά τα “φυντάνια” δεν αποκλείεται να ακούν και ροκ’ν΄ρολ.
Ο φυλετικός διαχωρισμός δεν είναι καθόλου ροκ’ν’ρολ (όπως και πολλά άλλα) για να μην μένουμε με απορίες.
Παρότι δεν είμαι φανατικός της ραπ (μου αρέσουν πολλοί ραπ καλλιτέχνες, αλλά κυρίως παλιοί), έχω να δηλώσω το εξής: αυτή η μουσική έχει καταστεί ενοποιητικό πολιτιστικό στοιχείο για εκατομμύρια νέους διεθνώς. Έχει πολλά κοινά στοιχεία με το ροκ’ν’ρολ, όχι μουσικά αλλά αφενός είναι μουσική που ξεπήδησε από την αφροαμερικάνικη κοινότητα και εν τέλει κατέκτησε όλη, σχεδόν, την νεολαία, αφετέρου ενοχλεί εμάς τους μεγαλύτερους. Άλλωστε, ο σημαντικότατος ροκ δημοσιογράφος Γκρέιλ Μάρκους είχε γράψει κάποτε πως “ροκ’ν’ρολ είναι η μουσική που θα ενοχλήσει τον γείτονα”!
Κώστας Μαζιώτης
