To τριήμερο από Παρασκευή έως και χθες Κυριακή ήμουν στα Γιάννινα· για επίσκεψη σε οικείο πρόσωπο, για βόλτα και για ροκ’ν’ρολ συναυλία. Παίξανε οι θρυλικοί Fuzztones το Σάββατο στον Πολυχώρο Αυλαία. Εκεί, στο παρελθόν είδαν παίζουν οι Nightstalker, μαζί με τους Breath After Coma και τους 2 Headed Dogs, και σε άλλη περίπτωση τους Last Drive· συμπαθητική αίθουσα αλλά με χάλια ήχο (αυτά, πιο μετά). Είχα μια γλυκιά προσμονή, καθώς έχω να πάω σε ροκ’ν’ρολ λάιβ από το 2019 και το Pre/Post Φεστιβαλ με 1000mods, Bad Movies, Kalamata κ.α. Μαζί, όμως ένιωθα και μια ενοχλητική αμηχανία του τύπου “Τι γυρεύω σε αυτή την ηλικία σε ροκ’ν’ρολ συναυλία; Αυτά είναι για πιτσιρικάδες”…
Κι όμως όχι! Στο λάιβ ήμασταν όλοι και όλες από την τάδε ηλικία και πάνω. Και ήταν οκ αυτό! Αφού τα πιτσιρίκια τη βρίσκουν με άλλες μουσικές, κακό του κεφαλιού τους, καλύτερα για εμάς. Είδα τύπους με δερμάτινα μπουφάν και πουκάμισα διακοσμημένα με λαχούρια, ένα τύπο με καστόρ σακάκι και μαύρη μπλούζα ζιβάγκο, ενώ οι περισσότεροι φοράγαμε τι σερτ με στάμπες από μπάντες. Τα κορίτσια ως γνωστόν δεν είναι ποζερούδες – και μας βάζουν τα γυαλιά, αν θες τη γνώμη μου.
Το λάιβ άνοιξε ο Γιώργος Γάκης με το συγκρότημά του τους Troublemakers. Υφολογικά, δεν κόλλαγαν με τους Fuzztones, μιας και ο Γάκης ως γνωστόν ομνύει στους Whitesnake, Bon Jovi και Aerosmith, αλλά οκ… Δεν ήταν καθόλου κακός. Όλοι ξέρουν στην Ήπειρο πως αγαπά αυτό που κάνει και βάζει όλον τον επαγγελματισμό που οφείλει. Για την ιστορία, έπαιξε κομμάτια, κυρίως, από το τελευταίο του άλμπουμ, μαζί με κάποια παλιότερα, και καθόλου …Whitesnake (πρώτη φορά συνέβη αυτό, μας ενημέρωσε)!
Γύρω στις 11:30 βγήκαν οι Fuzztones. Και όλα ήταν μαγικά. Η μπάντα έμοιαζε με ζόμπι που θα μπορούσε να δει κανείς σε ταινία του Κάρπεντερ ή ακόμη και του Ταραντίνο. Δεμένοι μεταξύ τους, δεν ήταν καθόλου “λάσκα”. Και ο Ρούντι Προτρούντι…τι να πεις…. Οκ είναι παλιόγερος, οκ κάνει λάιβ αρπαχτές – το σόου κράτησε όλο κι όλο μιάμιση ώρα. Αλλά ρε φίλε, παρότι ήθελα λίγο περισσότερο να κρατήσει, εντούτοις από αυτό που βίωσα την μιάμιση ώρα αυτή, δεν πετάω τίποτα! Γκαράζ Ψυχεδελικό ροκ στα πολύ καλά του από την “τελευταία ροκ’ν’ρολ μπάντα” με μπροστάρη τον “πιο γέρο έφηβο στον κόσμο” μας διαβεβαίωσε ο Ρούντι. Και πανάθεμά με το βίωσα στην Ήπειρο, στα Γιάννινα, δεν χρειάστηκε να μεταβώ στην Αθήνα. Ο ήχος είχε θέματα. Ο Ρούντι ήταν ενοχλημένος και έλεγε από σκηνής “ κάντο όπως το κάναμε στο σάουντσεκ” (απευθυνόμενος στον ηχολήπτη). Οκ στον Πολυχώρο Αυλαία παίζουν κυρίως μουσική του έντεχνου, αλλά ρε φίλε, επαγγελματίας είσαι, κάνατε σάουντσεκ, μη μας το χαλάς, κι εμείς πληρώσαμε…
Ο Ρούντι ήταν ακούραστος και επικοινωνιακός, ενώ ήταν πώρωση να τον βλέπεις με την δωδεκάχορδη Vox ηλεκτρική κιθάρα του. Ήταν ορεξάτος και έκανε διάλογο με τους μπροστινούς συχνά, καμία σχέση με ντίβες που βαριούνται, και μεταξύ μας, όλη η μπάντα είχε κέφια. Το ντιλέι και το ριβέρμπ στις κιθάρες ήταν βάλσαμο για τα αυτιά μας, μαζί, φυσικά, με το φαζ και τον ήχο της φαρφίσας, και τα τύμπανα ήταν όπως έπρεπε: κοπάνημα δυνατό.
Ρε φίλε, οκ “Too old to rock’n’roll” λέει το ρητό. Εγώ απαντώ: θα ροκάρουμε όσο γουστάρουμε, ακόμη και στον άλλο κόσμο. Αλλιώς, δεν έχει νόημα!
Ο Τοποτηρητής
