Δύο ποιήματα για την Κυριακή 17

Every day is like Sunday

Βαδίζεις άσκοπα και τεμπέλικα πάνω σε βρεγμένη άμμο
Επιστρέφεις στο παγκάκι και σου έχουν κλέψει τα ρούχα
Τούτη είναι η παράκτια πολύ
Που αμέλησαν να κλείσουν
– Πότε θα έρθει ο Αρμαγεδών;

Κάθε μέρα είναι σιωπηρή και γκρίζα
Σαν την Κυριακή

Κρύβεσαι μέσα στην περατζάδα
Γράφεις σε μια καρτ ποστάλ:
“Αχ και να μην βρισκόμουν εδώ”
Σ’ αυτή την πόλη πλάι στην θάλασσα
Την οποία ξεχάστηκαν και δεν βομβάρδισαν
– Αχ ας έρθει να πέσει η ατομική βόμβα

How soon is now?

Είμαι ο γιος και διάδοχος
Αιδημοσύνης εγκληματικά χυδαίας
Είμαι ο γιος και θα διαδεχτώ
Κάτι αδιάφορο

Βούλωσε το!
Πώς μπορείς και λες
Ότι το πάω λάθος;
Είμαι άνθρωπος και έχω ανάγκη να με αγαπήσουν
Όπως ακριβώς οποιοσδήποτε άλλος.

Υπάρχει ένα κλαμπ
Αν θέλεις να πας
Θα μπορούσες να γνωρίσεις κάποιον που πραγματικά θα σε αγαπήσει
Έτσι πηγαίνεις και στέκεσαι όλο το βράδυ μόνος
Και φεύγεις μόνος
Και πηγαίνεις σπίτι
Και κλαις
Και θες να πεθάνεις…

Όταν λες “όπου να’ ναι θα συμβεί”
Πότε ακριβώς εννοείς;
Βλέπεις περιμένω ήδη πολύ καιρό
Και έχω χάσει κάθε ελπίδα

Stephen Patrick Morrissey, 22 Μάη 1959