Δυο ποιήματα για την Κυριακή 7

Ταράτσα

Απροσδόκητο μας πιάνει το βράδυ.

Δεν ξέρεις πια

πού τελειώνει η λίμνη.

ένας ψίθυρος μόνον

πλησιάζει τη ζωή μας

κάτω από μια κρεμαστή ταράτσα.

Αιωρούμαστε όλοι

α’ ένα σιωπηρό γεγονός απόψε

μέσα σ’ εκείνη την ακτίνα του τορπιλοβόλου

που μας εξετάζει κι έπειτα γυρίζει κι απομακρύνεται.

[Το βράδυ εισβάλλει…]

Το βράδυ εισβάλλει στο ελαφρό ποτήρι

που φέρνεις στα χείλη.

Μια μέρα θα πουν: – εκείνος

ήταν έρωτας… -, προς το παρόν

σαν τον αποθαρρημένο κούκο της ώρας

αφού διέτρεξε από δωμάτιο σε δωμάτιο

δύει ο χορός των νεαρών,

μεγαλώνουν οι σκιές στο λιβάδι.

Και μένω πάντα έξω

απ’ το αφηρημένο σύννεφο

που περιέχει τη γλυκιά σου λιτότητα.

Βιττόριο Σερένι

(1913 – 1983)

υγ. η φωτό του ποιητή πάρθηκε από το μπλογκ “Ταξιδεύοντας” https://key-em.blogspot.com/