“Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά”

 
Tις προάλλες, αργά το βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, καθόμουν σε καφέ-μπαρ της πόλης μας. Ένας κρότος από δυναμιτάκι που έσκασε, προφανώς απροειδοποίητα, μας έβγαλε από την ηρεμία της βραδιάς. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βλαστήμησω τα πιτσιρίκια. Η Μαρία, από την άλλη, με επανέφερε στην τάξη με μία πιο ψύχραιμη και σαφώς διαυγέστερη τοποθέτηση.
 
Μου θύμισε ότι πριν λίγες μέρες έπιασαν δύο εφήβους που κουβαλούσαν στις τσάντες τους γκαζάκια, αν δεν κάνω λάθος, και που φέρονται να έχουν ανάψει φωτιά σε δύο κάδους απορριμμάτων. Επιπλέον, μου επεσήμανε ότι τέτοια περιστατικά έχουν σημειωθεί και αλλού στην επικράτεια. “Τι τα θες” συμπλήρωσε “τα παιδιά δεν βρίσκουν διεξόδους και αυτό είναι θέμα αγωγής από το σπίτι και παιδείας”. Με λίγα λόγια η Μαρία τα είπε όλα.
 
Αλήθεια, τι διεξόδους έχουν τα παιδιά μας και τι προοπτικές; Είναι ψυχές που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν σε συνθήκες που επιτρέπουν να προσδοκάς, όχι να ζήσεις αλλά μονάχα να επιβιώσεις. Τα μόνα επαγγέλματα που φαίνονται να ευνοούνται στην τρέχουσα συγκυρία είναι όσα έχουν να κάνουν με τον τουρισμό. Η προοπτική να δουλέψουν οι νέοι σε απαράδεκτες και επιβλαβείς για την ψυχική υγεία τους συνθήκες για ψίχουλα. δεν είναι καθόλου ελκυστικές και δικαίως.
 
Από την άλλη το κράτος και γενικά εμείς οι ενήλικες, τι έχουμε να προσφέρουμε στους νέους ώστε να τους εμπνεύσει την επιθυμία για κάτι “καλό κ’ αγαθό”; Ποια είναι η παιδεία που δίνει το σχολείο με διδάσκοντες δίχως αγάπη για το λειτούργημά τους και, από πάνω, κακοπληρωμένους και να αλλάζουν κάθε χρόνο διαμονή ως αναπληρωτές;
 
Τι αγωγή δίνουν γονείς που δεν διδάσκουν με το παράδειγμά τους το σεβασμό προς όλους και όλα, και που, για να είμαστε δίκαιοι, οι ίδιοι οι γονείς συχνά είναι ξεκρέμαστοι οικονομικά κοινωνικά και απροστάτευτοι ψυχικά;
 
Και όσο κι αν θεωρούμε τα παιδιά απαίδευτα και αστοιχείωτα, δεν μπορούμε να κρυφτούμε από αυτά. Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.