Ο Publius Ovidius Naso (43 π.Χ.-17 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος ποιητής, σύγχρονος –αν και νεώτερος– των Βιργιλίου και Ορατίου, που αποτελούν την τριάδα των μεγάλων Λατίνων ποιητών.
Έγραψε δημοφιλή έργα ερωτικής ποίησης όπως τους Έρωτες (Amores) και την Ερωτική τέχνη (Ars amatoria). Επίσης έγραψε μια τραγωδία που έχει χαθεί, τη Μήδεια.
Το πιο σημαντικό έργο του ήταν οι Μεταμορφώσεις, σε 15 τόμους, με ιστορίες από τη Μυθολογία. Το έργο ονομάστηκε η «Βίβλος των Ποιητών» και υπήρξε σημείο αναφοράς για μεταγενέστερους ποιητές και πάσης φύσεως καλλιτέχνες.
Τα τελευταία 9 χρόνια της ζωής του έζησε στη συνοριακή πόλη Τόμις (Κωνστάντζα) στον Δούναβη, όπου εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Αύγουστο (ο λόγος δεν είναι ακριβώς γνωστός). Εκεί έγραψε τα τελευταία αξιόλογα –γεμάτα απόγνωση– έργα του, τις ελεγείες Άσματα θλιβερά (Tristia) και Επιστολές από τον Πόντο (Epistulae ex Ponto).
Ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται.
Κάθε καινούργια ιδέα είναι εύθραυστη. Μπορεί να τη σκοτώσει ένα περιφρονητικό χαμόγελο ή ένα χασμουρητό.
Όταν γράφεις ποιήματα που δεν μπορείς να τα διαβάσεις σε κανέναν, είναι σαν να χορεύεις στο σκοτάδι.
Αυτός που δεν είναι έτοιμος σήμερα, θα είναι λιγότερο έτοιμος αύριο.
Είναι βολικό που υπάρχουν θεοί, και αφού είναι βολικό, ας πιστεύουμε ότι υπάρχουν.
Ένας ηγέτης πρέπει να είναι αργός στις τιμωρίες και γρήγορος στις ανταμοιβές.
Τώρα υπάρχουν χωράφια εκεί που ήταν κάποτε η Τροία.
Η πολύ φλογερή αγάπη τελικά φέρνει ανία και είναι επιζήμια, όπως είναι βλαβερό το πολύ νόστιμο φαγητό για το στομάχι.
Τι υπάρχει πιο σκληρό από το βράχο ή πιο μαλακό από το νερό; Και όμως το μαλακό νερό δημιουργεί κοιλότητα στο σκληρό βράχο.
Αν θέλεις να σε αγαπούν, να είσαι αξιαγάπητος.
Τα μικρά πράγματα επηρεάζουν τους μικρούς ανθρώπους.
Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε αυτό που αν το πιστέψουμε θα πληγώσει τα αισθήματά μας.
Απέτυχε μεγαλειωδώς. Αλλά είχε τολμήσει μεγαλειωδώς.
