Ο Πάουλ Τόμας Μαν (γερμανικά: Paul Thomas Mann· 6 Ιουνίου 1875, Λίμπεκ – 12 Αυγούστου 1955, Ζυρίχη) ήταν Γερμανός συγγραφέας, βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1929).[9] Βαθύτατα επηρεασμένος από το έργο των Άρθουρ Σοπενχάουερ, Σίγκμουντ Φρόιντ, Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκέτε και Φρίντριχ Νίτσε, ο Τόμας Μαν υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα[10][11]. Στα γραπτά του κυριαρχούν ο ακριβής ρεαλισμός περικλειόμενος από βαθιές συμβολικές νότες, η ειρωνεία, οι πολυμερείς αντιθέσεις, καθώς επίσης και μια εμβριθής κι επίμονη αναζήτηση σχετική με τη φύση του δυτικού αστικού πολιτισμού, εντός του οποίου η διαβρωτική επίγνωση της ίδιας του της φαυλότητας αντιμάχεται την τρυφερή ευγνωμοσύνη για τα πνευματικά του επιτεύγματα. Σημαντικότερα έργα του Μαν, το Μπούντενμπροκ (1901), ο Θάνατος στη Βενετία (1913), το Μαγικό Βουνό (1924), Ο Ιωσήφ και οι αδελφοί αυτού (1933-1943), ο Δόκτωρ Φάουστους (1947), όπως επίσης και το Δοκίμιο για τον Σίλλερ (1955).
Είναι παράξενο που η ελευθερία και η ισότητα, οι δύο βασικές αρχές της δημοκρατίας, είναι σ’ ένα βαθμό αντίθετες. Λογικά, η ελευθερία και η ισότητα δεν μπορούν να συνυπάρχουν, ακριβώς όπως η κοινωνία και το άτομο δεν μπορούν να συνυπάρχουν.
Αυτός που αγαπάει περισσότερο είναι ο κατώτερος, και πρέπει να υποφέρει.
Η συμπεριφορά των ανθρώπων γίνεται κατανοητή, αν λάβουμε υπόψη τους σκοπούς, τις ανάγκες και τα κίνητρά τους.
Ο πόλεμος είναι μια δειλή απόδραση από τα προβλήματα της ειρήνης.
Αν σε διακατέχει έμμονα μια ιδέα, τη βρίσκεις να εκδηλώνεται παντού. Μπορείς ακόμα και να τη μυρίσεις.
Μια μεγάλη αλήθεια είναι μια αλήθεια της οποίας το αντίθετο είναι επίσης μια αλήθεια.
Ένας άνθρωπος δεν ζει μόνο την προσωπική του ζωή, σαν άτομο, αλλά επίσης, συνειδητά ή ασυνείδητα, και τη ζωή της εποχής του και των συγχρόνων του.
Η ανοχή γίνεται έγκλημα όταν εφαρμόζεται στο κακό.
Κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να είναι ένας μετριοπαθής σοσιαλιστής.
Τα πάντα είναι πολιτική.
Έχει σωθεί ποτέ ο κόσμος από οτιδήποτε άλλο εκτός από τη Σκέψη και το μαγικό της μέσο, το Λόγο;
Εκφυλισμένος σε ένα άθλιο μαζικό επίπεδο, το επίπεδο ενός Χίτλερ, ο Γερμανικός Ρομαντισμός ξέσπασε σε μια υστερική βαρβαρότητα.
Η Ομιλία είναι από μόνη της πολιτισμός.
Οι ιδέες δεν επιβιώνουν αν δεν έχει κανείς την ευκαιρία να παλέψει γι’ αυτές.
Κουλτούρα και ιδιοκτησία, αυτή είναι η μικροαστική σας τάξη.
Συμβαίνει συχνά, μια παλιά οικογένεια, με παραδόσεις καθαρά πρακτικές, ρηχές και μικροαστικές, να περνάει στις μέρες του ξεπεσμού της σε ένα είδος καλλιτεχνικής μεταμόρφωσης.
Κάθε αγάπη για την ανθρωπότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με το μέλλον.
