Ο Ζαν Κοκτό (1889 – 1963) υπήρξε βασικά ποιητής, αλλά επίσης ζωγράφος, δραματουργός και σκηνοθέτης. Άφησε τη σφραγίδα του στην τέχνη του 20ου αιώνα δημιουργώντας με άλλους σουρεαλιστές την κλασική avant-guard(!). Είχε τρικυμιώδεις και πολυσυζητημένες σχέσεις με διασημότητες και των δύο φύλων.
Από τα έργα του τα πιο γνωστά είναι το θεατρικό “Τα Τρομερά παιδιά” και οι ταινίες “Οι Τρομεροί Γονείς” (1948), “Η Ωραία και το Κτήνος” (1946) και “Ορφέας” (1949).
“Ο κινηματογράφος θα γίνει τέχνη μόνο όταν τα υλικά του γίνουν τόσο φθηνά όσο το μολύβι και το χαρτί.”
“Η μεγαλύτερη τραγωδία για έναν ποιητή είναι να τον θαυμάζουν επειδή παρανοούν το έργο του.”
“Όταν πρέπει να διαλέξει ποιος θα σταυρωθεί, ο όχλος θα διαλέξει πάντα να σώσει τον Βαραββά.”
“Για να διασκεδάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο οι θεοί, πρέπει το θύμα τους να πέφτει από ψηλά.”
“Η ιστορία με το πέρασμα του χρόνου διαστρεβλώνεται, ενώ ο μύθος εξελίσσεται στο σημείο που γίνεται πραγματικότητα.”
“Η Μάρλεν Ντήτριχ έχει ένα όνομα που αρχίζει με ένα χάδι και τελειώνει με ένα χτύπημα μαστιγίου.”
“Κάπου–κάπου πρέπει να κάνουμε κάτι για να ξεκουραζόμαστε από το να μην κάνουμε τίποτα.”
“Όσο πιο πολύ γερνάω, τόσο πιο πολύ βλέπω πως το μόνο που δεν εξασθενεί είναι τα όνειρα.”
“Η αγνότητα μιας επανάστασης μπορεί να διαρκέσει ένα δεκαπενθήμερο.”
“Το να είσαι πρωτότυπος σημαίνει να θέλεις να είσαι όπως οι άλλοι και να μην μπορείς.”
“Ο βιρτουόζος δεν υπηρετεί τη μουσική. Υπηρετεί τον εαυτό του.”
“Ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να μιλήσει για την τέχνη του, όπως ένα φυτό δεν είναι σε θέση να μιλήσει για φυτολογία.”
“Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη. Πώς αλλιώς θα εξηγήσουμε την επιτυχία αυτών που αντιπαθούμε;”
