Καιρό έχω να στήσω μια επετειακή λίστα. Αποφάσισα, λοιπόν, να βουτήξω τριάντα χρόνια πίσω. Τότε τελείωνα την Δευτέρα Λυκείου και ξεκινούσα την Τρίτη και μαζί την προετοιμασία για τις Πανελλήνιες. Ο Καλύτερος φίλος μου τότε ήταν η μουσική. Μαζί με το κλασικό ροκ και την Ελληνική Ανεξάρτητη Σκηνή, υπήρχε ακόμη το Γκραντζ, ανέβαινε η Μπριτ Ποπ και μας χτύπησε κατακούτελα το Τριπ Χοπ από το Μπριστολ. Φυσικά οι δέκα δίσκοι που επέλεξα δεν είναι οι μόνοι αξιόλογοι από εκείνη τη χρονιά. Απλά διάλεξα αυτούς που ακόμη με τραβάνε στην αγκαλιά τους. Αν θέλετε, γράψτε μου και τη δική σας γνώμη.
Καλή ακρόαση!
- “Dookie” Green Day. Ένας δίσκος διάρκειας περίπου σαράντα λεπτών γεμάτος τρίλεπτους πανκ ποπ δυναμίτες. Με τις επιτυχίες που βγήκαν από τούτη τη δισκάρα ξεσαλώναμε στο αλησμόνητο Παρασκήνιο. Το “Basket Case” ακουγόταν παντού, το βίντεο ήταν εμπνευσμένο από τη “Φωλιά του Κούκου” με τον Τζακ Νίκολσον, άλλη επιτυχία ήταν το “When I Come Around” αλλά προσωπικό αγαπημένο ήταν και εξακολουθεί να είναι το τραγούδι που μιλάει πραγματικά για το πως ήταν να είσαι έφηβος στα 1990ς και έχει την πιο εμπνευσμένη μπασογραμμή που θα μπορούσε να υπάρξει σε τραγούδι από πανκ συγκρότημα, το “Longview”.
2. “Parklife” Blur. Εμάς που γουστάραμε βρετανική σκηνή οι “άλλοι” μας λέγαν φλώρους, τόσο τους έκοβε. Οι Blur to 1994 κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο και δεύτερο στην τριλογία με θέμα τη καθημερινή ζωή στη Μεγάλη Βρετανία και τα αδιέξοδα στα οποία προσκρούουν οι ήρωες των καταπληκτικών τραγουδιών που σκάρωσαν ο Ντέιμον Άλμπαρν και η παρέα του. Αρτ Πανκ με ψυχεδελικές αναμνήσεις και έντονο βρετανικό χιούμορ στα πρότυπα των Κινκς. Ναι το “Parklife” ήταν και παραμένει αριστουργηματικός δίσκος με ςσχεδόν όλα τα τραγούδια που περιέχει να παίρνουν άριστα. Οι επιτυχίες ήταν τα “Girls and Boys” που όλα σε όλα τα καλοκαιρινά μπαρ/κλαμπ προκαλούσε ντελίριο, “Parklife” δηλαδή το ομώνυμο του δίσκου και το “To the end” αυτή η ρομαντική μπαλάντα με το βίντεο να αναφέρεται στο “Vienna” των Ultravox.
3. “Grace” Jeff Buckley. Είναι το μόνο άλμπουμ που πρόλαβε ο Τζεφ να κυκλοφορήσει όσο ζούσε. Απίστευτη φωνή με μοναδικές ερμηνευτικές δυνατότητες απογείωσε τόσο τις δικές του συνθέσεις (“Grace”, “So Real”, “Last Goodbye”) όσο και τις κλασικές διασκευές που επέλεξε (“Lilac Wine” της Νίνα Σιμόν, “Hallelujah” του Λέοναρντ Κόεν). Ο δίσκος έκανε σημαντικό αντίκτυπο εκείνη την χρονιά, ενώ όταν ο Τζεφ πνίγηκε παρασυρμένος από τα ορμητικά νερά του Μισισιπή μας γέμισε με θλίψη και ο ίδιος εντάχθηκε στο πάνθεον των πρόωρα χαμένων και λατρεμένων καλλιτεχνών.
4. “Dummy” Portishead. Το 1994 ήταν η χρονιά που αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τον όρο τριπ χοπ. Μαζί με τους Massive Attack και τον Tricky (την επόμενη χρονιά αυτός) οι Portishead έκαναν το Μπρίστολ του Ηνωμένου Βασιλείου μια μητρόπολη σκοτεινών και μελαγχολικών μουσικών με “καπνισμένα” μπιτς, που χρωστούν πολλά τόσο στην χιπχοπ παράδοση από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στη ρέγκε και το νταμπ που κουβαλούν στα γονίδιά τους οι Τζαμαϊκανοί μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, καθώς και στην κουλ τζαζ και τα σάοντρακς του Λάλο Σίφριν, του Άιζακ Χέιζ και πολλών άλλων. Οι Portishead συγκεκριμένα μας /με μάγεψαν με τα κοφτά μπιτ, την “ζεστή” παραγωγή του Τζοφ Μπάροου, την γλυκιά μπλουζ/τζαζ κιθάρα με τόνους ριβερμπ του Άντριαν Άτλεϊ και την μοναδική, απαράμιλλη και βαθιά συναισθηματική ερμηνεία της Μπεθ Γκίμπονς. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τους είδα ζωντανά το 1998 στη Φρεαττύδα στον Πειραιά. Δεν ξεχωρίζω κάποιο τραγούδι, είναι όλα υπέροχα.
5. “Protection” Massive Attack. Αυτοί ήταν οι πρωτοπόροι της σκηνής του βροχερού Μπρίστολ. Μπορεί οι μάζες να παραληρούν (δικαίως) για το άλμπουμ “Mezzanine” που ακολούθησε, αλλά το “Protection” στέκει ακόμη και σήμερα στα αυτιά μου ασυναγώνιστο. Με τα φωνητικά του σταθερού συνεργάτη Χόρας Άντι και της Νικολέτ και βέβαια της θρυλικής Τρέισι Θορν των Everything But The Girl οι λούπες, τα ηχοτόπια και οι εμπνευσμένες δειγματοληψίες ήχων από λογής λογής πηγών δείνουν εκθαμβωτικό συνολικό αποτέλεσμα που παρά την μελαγχολική διάθεση δεν στερείται χρωμάτων. Ψάξτε να ακούσετε και αυτό τον δίσκο ολόκληρο.
6. “Monster” REM. Θυμάμαι ακόμη τη συνέντευξη που είχε πάρει για το ΠΟΠ και ΡΟΚ ο Μάνος Μπούρας στην Γαλλία από τους Μάικλ Στάιπ και Μάικ Μιλς, δηλαδή τα δύο τέταρτα των REM των σούπερσταρς από την Αθήνα της Τζώρτζια των ΗΠΑ. Στα 90ς οι REM ήταν ίσως η σημαντικότερη ροκ μπάντα από εκείνες που ισορροπούσαν στο μεταίχμιο μεταξύ εναλλακτικής σκηνής και μέινστριμ. Είχαν σαρώσει τα πάντα με τους δίσκους “Out of Time” και “Automatic for The People” όπου κυριαρχούσαν τα ακουστικά όργανα και γενικά υπήρχε ένα πιο σοφιστικέ ύφος. Το 1994 με το άλμπουμ “Monster” ξαναπεράσαν τις κιθάρες στον ενισχυτή ανεβάζοντας την ένταση στο τέρμα. Ήταν ένας σπουδαίος δίσκος με σπουδαία τραγούδια και επιτυχίες όπως τα: “What’s the frequency, Kenneth”, “Strange Currencies”, “Crush with eyeliner” και “Bang and Blame”.
7. “Welcome to Sky Valley” Kyuss. Οι Kyuss ήταν μια παρέα από το Παλμ Σπρινγκς που φορτώναν τα μουσικά τους όργανα και μια γεννήτρια σε ένα βανάκι και με τους κολλητούς τους πηγαίναν στην έρημο, στήνανε τα μηχανήματα, πίνανε …ό,τι τέλος πάντων πίνανε και αφού ήχαν κουρδίσει τέσσερα ημιτόνια πιο λάσκα τις χορδές, παίζαν “μπλουζ για τον κόκκινο ήλιο. Οι δίσκοι τους, όλοι μεταξύ 1993 και 1995 δεν πούλησαν όσο θα άξιζε αλλά εκτιμήθηκαν από τις επόμενες γενιές και δημιούργησαν το ντέσερτ ροκ ή στόουνερ ροκ, με μπάντες σε όλο τον κόσμο και πολή δυνατή σκηνή στην Ελλάδα.
8. “No Need to Argue” The Cranberries. Το “Zombie” το άκουγες παντού: στα ροκάδικα, φυσικά αλλά και στα ρεϊβάδικα (διάλλειμα για να πάρουν ανάσες από τον χορό) ακόμα και στα ελληνάδικα (σαν διάλλειμα με …ευρωπαϊκά!!!). Δικαίως ήταν ένα από τα τραγούδια της χρονιάς με τον στιβαρό μπάσο και τα ξεσπάσματα στις κιθάρες και τα τύμπανα, το “δυνατό” βίντεο με τις αναφορές σε αυτό αλλά και στους στίχους στις διαμάχες του ενεργού τότε IRA (Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός) με τους Βρετανούς στο βόρειο τμήμα του Σμαραγδένιου Νησιού και φυσικά την τόσο ιδιαίτερη και εκφραστική φωνή της Ντολόρες Ο’ Ρίορνταν. Όμως ο δίσκος τους ήταν γεμάτος με φολκ ποπ κομψοτεχνήματα και μουσικές αναφορές στην παραδοσιακή μουσική της πατρίδας των Cranberries, της Ιρλανδίας. Πέρα από το “Zombie” ξεχώρισαν τα “I can’t be with you”, “Ridiculous Thoughts” και το τρυφερό και νοσταλγικό “Ode to my family”.
9. “Superunknown” Soundgarden. Με τον δίσκο αυτό οι Soundgarden έγιναν αυτό που λέμε Μεγάλο Όνομα. Πριν συνεχίσω, επειδή θέλω να είμαι τίμιος, αυτόν τον δίσκο (όπως και εκείνον των Kyuss) κατάφερα να τον ακούσω ολόκληρο όταν πήγα στην Αθήνα φοιτητής. Στα χρόνια πριν το ίντερνετ η μόνη πηγή για να ακούσω τις καινούργιες μουσικές εδώ στην Πρέβεζα ήταν η εκπομπή του δάσκαλου Γιάννη Πετρίδη στο Δεύτερο Πρόγραμμα και το κανάλι του MTV Europe. Εκεί βλέπαμε μέχρις εξαντλήσεως το “Black Hole Sun” και τα υπόλοιπα βίντεο από την παρέα του αλησμόνητου Κρις Κορνέλ. Επιρροές από Black Sabbath, Led Zeppelin (οι ίδιοι το αρνούνταν αλλά ντάξει τώρα) και ψυχεδέλεια των 1970ς. Είναι δίσκος αναφοράς για τα 1990ς ιδίως για τους φίλους της σκληρής μουσικής. Πέρα από την προαναφερθείσα τεράστια επιτυχία ακούστηκαν επίσης τα “Spoonman” και “Fell on Black Days”.
10. “Division Bell” Pink Floyd. Πόσο κράξιμο έχω φάει και θα φάω γι’αυτό τον δίσκο. Τόσο από ιντιδες όσο και από παλιούς οπαδούς τον Pink Floyd. Αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Το “Division Bell” το προμηθεύτηκα από το βίντεο κλαμπ – δισκοπωλείο “Zoom” που βρισκόταν κοντά στο Πυροβολικό. Το “Division Bell” το είχα λιώσει στις ακροάσεις και έχω να πω ότι ήταν και είναι δισκάρα. Όλα τα τραγούδια τα βρίσκω καταπληκτικά. Ψάξτε τον και ακούστε τον.
Ο Τοποτηρητής
