Για την Παγκόσμια Μέρα Ποίησης

Παγκόσμια μέρα ποίησης ξημέρωσε σήμερα κι εγώ ψάχνω να γράψω κάτι για την ποίηση, αλίμονο σε καιρούς τελείως αντιποιητικούς. Ο Πρίμο Λέβι επιζήσας των κρεματόριων του ναζισμού είχε γράψει πως “μετά το Άουσβιτς δεν μπορούμε να μιλάμε για ποίηση”.

Πώς να γράψω για ποίηση μέσα στην ομίχλη του νέου συλλογικού μας τραύματος, της τραγωδίας και του εγκλήματος των Τεμπών; Άλλωστε οι Πάγκαλοι αυτού του κόσμου αποκαλούν τους ποιητές “ντιντήδες” και “φανφάρες” κλπ.

Μόλις χθες είδα ένα ντοκιμαντέρ όπου ο παρουσιαστής μάς ξεναγούσε στην Υποσαχάρια Αφρική (Σενεγάλη, Ακτή του Ελεφαντοστού και Νιγηρία). Εκεί είδα ανθρώπους εξαθλιωμένους, δίχως προοπτική να ξεφύγουν από τον ζόφο της εξαθλίωσης, ανθρώπους ανάπηρους – η πολυομυελίτιδα, για κάποιο λόγο σαρώνει στο Λάγος – να μην λαβαίνουν ουσιαστική βοήθεια από πουθενά και να ζουν κάτω από γέφυρες. Είδα, ακόμη, ποδοσφαιριστές που ξεγελάστηκαν από απατεώνες ατζέντηδες, οι οποίοι τους απέσπασαν χρήματα οικονομίες μιας ζωής των γονιών τους, με την υπόσχεση να τους κλείσουν συμβόλαιο σε επαγγελματική ομάδα της Ευρώπης. Με όλα αυτά, δύσκολο να μιλάς για ποίηση.

Όχι. Γιατί η ποίηση, μπορεί να μην προσφέρει λύσεις, αλλά υπάρχει για να τραγουδήσει τον πόνο, την ματαίωση, αλλά και τα όνειρα, τους αγώνες, το σήκωμα μετά το πέσιμο. Και αλίμονο αν ακούγαμε τον Πλάτωνα και διώχναμε από την “πόλιν” τους ποιητές. Εκείνος πίστευε πως οι ποιητές αποδίδουν με σφαλερό τρόπο τις μορφές και τις ιδέες. Αυτό που μόνο οι ποιητές είναι σε θέση να πράξουν, είναι να αποδώσουν με την τέχνη τους αυτό που δεν μπορεί να διατυπωθεί με τον ορθό λόγο, αυτό που δεν μπορούν να συλλάβουν ή να διανοηθούν όσοι δεν είναι αλαφροΐσκιωτοι.

Να αγαπάτε την ποίηση και να μην τη φοβάστε. Αν κάποιο ποίημα δεν είναι κατανοητό, μάλλον ο ποιητής δεν έκανε καλά τη δουλειά του.

ΥΓ Πέθανε χθες ο Τάκης Μαρινάκης, ντράμερ των Πελόμα Μποκιού και σπουδαίος τζαζίστας. Αιωνία του η μνήμη.