Aγαπώ το ποδόσφαιρο, τόσο το ίδιο το άθλημα όσο και την ευρύτερη κουλτούρα που το συνοδεύει.
Tο παγκόσμιο κύπελλο – ή αλλιώς το Μουντιάλ – είναι για κάθε ποδοσφαιρόφιλο το αποκορύφωμα της (ερωτικής;) σχέσης του με το λαοφίλες άθλημα. Όλοι θυμόμαστε το πρώτο Μουντιάλ που παρακολουθήσαμε. Εγώ τέτοιες μέρες έβλεπα τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα να σημειώνει, το 1986 στο στάδιο Αζτέκα στο Μεξικό, πρώτα το πιο ξεδιάντροπο γκολ στην ιστορία, και, λίγα λεπτά αργότερα, το γκολ του αιώνα ξεφτιλίζοντας όλη την άμυνά της εθνικής Αγγλίας.
Στα Μουντιάλ δημιουργούνται θρύλοι του αθλήματος και από καθηλώνονται Ιερά τέρατα.
Να μην το παρατραβάω, το Μουντιάλ δεν το αγνοείς.
Όντως δεν σε αφήνει αδιάφορο.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και – πες με ρομαντικό – επειδή για μένα το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, δεν σκοπεύω να παρακολουθήσω το Μουντιάλ στο Κατάρ.
Ο Θρύλος του ποδοσφαίρου και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ερίκ Καντονά δήλωσε ότι θα αγνοήσει το Μουντιάλ του Κατάρ. Το Κατάρ, για όσους δεν γνωρίζουν, δεν επιλέχθηκε ώστε να προβληθεί το άθλημα εκεί – όπως έγινε στη Νότια Αφρική και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής – αλλά μόνο για το χρήμα.
Οι διοργανωτές από το Κατάρ δωροδόκησαν τους ιθύνοντες της παγκόσμιας Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου ανάμεσά τους τον άλλοτε κορυφαίο ποδοσφαιριστή Μισέλ Πλατινί.
Δεν πρόκειται ούτε για φήμη ούτε για κουτσομπολιό. Οι υπεύθυνοι συνελήφθησαν το 2015 και αυτές τις μέρες δικάζονται.
Στο Κατάρ χτίστηκαν 8 γήπεδα. Για να χτιστούν, χιλιάδες εργάτες μετανάστες από Ινδία, Μπαγκλαντές και αλλού, εργάστηκαν σε απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες ενώ ζούσαν σε κατασκευές από αλουμίνιο – στο Κατάρ θυμίζω.
Το αποκορύφωμα: εκατοντάδες σκοτώθηκαν κατά την ώρα της εργασίας. Υπολογίζονται σε πάνω από 600 ψυχές ενώ δεν υπολογίζονται όσοι εργάζονταν αδήλωτοι, μην έχοντας χαρτιά. Από τα οχτώ υπερσύγχρονα γήπεδα, τα επτά, μετά το πέρας των αγώνων, θα μετατραπούν σε εμπορικά κέντρα για τους ζάπλουτους Καταριανούς και τα χαρέμια τους.
Το σπουδαιότερο ποδοσφαιρικό θέαμα να παρουσιαστεί, δεν αξίζει ούτε κατά διάνοια όλη αυτή η ντροπή που προστάζει το μοντέρνο ποδόσφαιρο.
Θα με ρωτήσεις εύλογα: αφού το ποδόσφαιρο έχει γίνει έτσι, γιατί ασχολείσαι ακόμα;
Επειδή πριν από 35 και βάλε χρόνια, δεν χόρταινα να βλέπω μπάλα και κλωτσιές περιμένοντας να μπω αλλαγή στο δρόμο, όταν ακόμα η συμβολή Ζαλόγγου και Μπιζανίου ήταν χαλικόδρόμος.
Επειδή χάζευα τον συγχωρεμένο τον κυρ Θωμά, άντρα της θεια Λάμπρως από τη γειτονιά, να στέλνει με μία κλωτσιά την μπάλα στα ουράνια και πέφτοντας να την σταματάει με άψογο κοντρόλ.
Τέλος, επειδή, όπως έγραψε και ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος: “Μόνη αληθινή πατρίδα μας, είναι τα παιδικά μας χρόνια”
Και όπως καταλαβαίνεις και, νομίζω, θα συμφωνήσεις, κάνεις δεν συμπαθεί τον προδότη της πατρίδας του.
Κώστας Μαζιώτης
