Έκλεισε το ραντεβού του με τον Β. στο παλιό καφέ ζαχαροπλαστείο “Διεθνές”. Μέχρι τη συνάντηση είχε ακόμη μισή ώρα με σαράντα λεπτά, βαριόταν να σουλατσάρει στην πόλη, άσε κιόλας που ψιλόβρεχε, την βρήκε τη δικαιολογία. Είναι, όμως, αλήθεια ότι, επιπλέον, ήθελε να κάτσει και λίγο μόνος στο ένδοξο “Διεθνές”. Ήθελε να βυθιστεί στην ζαχαρένια αχλή από το παρελθόν, που πλήρωνε ολόκληρο το εσωτερικό – τα ψυγεία βιτρίνες με τα γλυκά ποντικάκι, σοκολατίνα, τρούφα κ.α.
Τα βρήκε όλα όπως τα ήλπιζε με, τη νοσταλγική και ζεστή παλιακή διακόσμηση με τους πολυελαίους – γιατί να φύγουν από τη μόδα; – με τον σερβιτόρο που με έντιμη αξιοπρέπεια φορούσε την κάποτε καθιερωμένη ενδυμασία: μαύρο παντελόνι, λευκό πουκάμισο συν μαύρο γιλέκο. Και φυσικά δεν μπορούσαν να λείπουν οι ζωτικής σημασίας λιγοστοί θαμώνες, συνταξιούχοι, απόμαχοι της ζωής που θυμούνταν χαμένους και μη φίλους, ενώ απολάμβαναν ή αντιπάλευαν – όπως το δει κανείς – την αναπόφευκτη μοναξιά. Ένας, με το παλιακό ζιβάγκο, μελετούσε την εφημερίδα που γυρνούσε σε όλη την ομήγυρη, από τραπέζι σε τραπέζι. Ένας άλλος κύριος καθόταν αρχοντικά, φορώντας καφέ σουέντ παλτό, γκρι καρό πουκάμισο, με ένα γκρανά κασκόλ περασμένο γύρω από το λαιμό του. Ο ένας πέταγε μία λέξη που διάβασε στην εφημερίδα και οι άλλοι σχολίαζαν, ενώ ο κύριος με την αρχοντική στάση έσκυψε για να ακούσει καλύτερα και με τον άγαρμπο τρόπο του εξανέμισε κάθε αρχοντιά – όχι ότι φαινόταν να τον νοιάζει, κιόλας.
Τέτοιου τύπου καταστήματα, δυστυχώς, εκλείπουν. Τέτοιο ήταν και στην Πρέβεζα η αλησμόνητη “Αστόρια”· ποιος δεν θυμάται τα προφιτερόλ, τις ζεστές μηλόπιτες, τα σαβαρέν ή τις πάστες μενελίκ; Τα αδέρφια Ευαγγέλου, με ευγένεια, φιλόξενη συμπεριφορά και την αναπόφευκτη πρεβεζάνικη φιλοπαιγμοσύνη, για χρόνια προσέφεραν ένα σημείο αναφοράς για κυρίους, κυρίες μικρά και μεγαλύτερα παιδιά. Εκεί θυμόταν ο φίλος μας να κατευθύνεται μετά το μάθημα στην Καλίλα, για να κατεβάσει τον κορμό που τόσο τέλεια φτιαχνόταν στην “Αστόρια” και να ξεφυλλίσει το νέο τεύχος του Ποπ και Ροκ, που μόλις είχε προμηθευτεί από τον Νικήτα και το Πρακτορείο Εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου.
Τα πάντα ρέουν, που έλεγε και ο Ηράκλειτος. Βέβαια, καλό είναι να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι η εξέλιξη είναι μία έννοια ποιοτικά ουδέτερη· δεν έχει από μόνη της ούτε θετικό πρόσημο ούτε αρνητικό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα πράγματα αλλάζουν, είτε για καλό είτε κακό.
Κ. Μανουήλ
