Μικρός, μου άρεσε πολύ να περνάω τα απογεύματα μου στα σφαιριστήρια: στη Lady B και στου Μαρκή· ποτέ δεν έμαθα αν είχε κάποιο ιδιαίτερο όνομα το μαγαζί, λέγαμε πάμε στον Μαρκή. Τώρα πια ο κύριος Μάκης έχει κάποια χρόνια που μας άφησε, ώρα καλή του, εκεί που βρίσκεται.
Στα δύο αυτά μαγαζιά χανόμουν με τις ώρες. Έπαιζα λίγο, δεν ήμουν και ιδιαίτερα επιδέξιος, αλλά μπορούσες να χαζεύεις τους άλλους που παίζανε· κανείς δεν ενοχλούνταν μιας και όλοι σεβόμαστε – μπορείς να πεις – το πεπερασμένο και συνήθως περιορισμένο χαρτζιλίκι του κάθε παιδιού. Θα ήταν γαϊδούρια να ενόχλησεις αυτόν που κάθε φορά έπαιζε· μόνο τρεις “ζωές” έπαιρνες σε κάθε παιχνίδι με το πενηντάδραχμο κέρμα. Μπορεί να ήταν ‘80ς και ‘90ς, αλλά ο γονιός δεν ενθουσιαζόταν να ξοδεύει ο κανακάρης του το χαρτζιλίκι του στα “ουφάδικα”. Υποθέτω ότι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια τα λέγαν “ούφο”, γιατί πέρα από το κλασικό πακ μαν, τα υπόλοιπα ήταν με διαστημόπλοια που πετούσαν στους κακούς ρουκέτες και λέιζερ. Ποτέ δεν έμαθα ακριβώς αν προέκυψε έτσι ο όρος “ουφάδικο”, αλλά, να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι και να ρώτησα και πότε.
Κάτι άλλο που μου άρεσε στα σφαιριστήρια, ήταν ότι έπαιζε μουσική από ραδιόφωνο ή κασέτα. Στη Lady B άκουγες κυρίως ποπ χιτάκια και ντίσκο. Στον Μαρκή, όμως, και αργότερα στο Corner, εκεί έπαιζε ροκ – ό,τι ακριβώς ήθελα δηλαδή.
Εκεί γνώρισα πολύ κόσμο· με κάποιους έχουμε ακόμα σχέσεις. Επίσης έπινες τον καφέ σου: φραπέ γλυκό με γάλα! Γενικά, ήταν στέκια μου λείπουν καμιά φορά, αλλά όπως μας λείπουν πράγματα που, αν ξαναγεννιόνταν, θα ψάχναμε πώς να τα αποφύγουμε.
Να αναφέρω, επίσης, ότι κοντά στη Lady B υπήρχε και ένα άλλο μπιλιαρδάδικο. Βρισκόταν στο σημείο όπου τώρα υπάρχει το κατάστημα της Eurobank και όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να θυμηθώ πώς λεγόταν. Θυμάμαι, όμως τα εξής: πίσω από το ταμείο ήταν κρεμασμένη μία αφίσα των Pink Floyd, που τις λίγες φορές που είχα μπει στο μαγαζί, την παρατηρούσα, σχεδόν λες και μελετούσα πίνακα ζωγραφικής. Επιπλέον, θυμάμαι πως είχε μόνο τραπέζια για μπιλιάρδο – καθόλου ηλεκτρονικά. Επίσης, ήταν το μόνο σφαιριστηριο που βάση εικόνας, ίσως να δικαιούνταν να λέγεται κακόφημο. Τέλος, εκεί εργαζόταν ο διαβόητος Τζωρτζόπουλος ή Λεμόνιας, που ήταν ό,τι πιο κοντινό διέθετε η Πρέβεζα σε κατά συρροή δολοφόνο ή όπως λένε στο χωριό μου Serial killer.
Κάτι τελευταίο:
Η πρώτη φορά που πήγα σε σφαιριστήριο, ήταν στη Lady B και πέρασα εκεί μέσα τρεις ώρες – σημειωτέον ήμουν Δευτέρα Γυμνασίου. Έφαγα γερή κατσάδα από μάνα και πατέρα που δεν μπορούσαν να καταλάβουν – πραγματικά είχαν απορία – τι έκανα εκεί μέσα τρεις ολόκληρες ώρες. Εννοείται πως είχα ξενερώσει με το κατσάδιασμα.
Και εννοείται πως ξαναπήγα!
*το κείμενο το αφιερώνω στον φίλο Κοσμά Μαρκή, γιο του αείμνηστου κυρίου Μάκη Μαρκή, και στον ξάδερφό μου Τακη, που στο Corner μου έφτιαχνε την πιο περιποιημένη φραπεδιά αείποτε!
Κώστας Μαζιώτης
υγ ευχαριστώ από καρδιάς τον φίλο Γιώργο που με βοήθησε να βρω τις φωτογραφίες!
