Ο Αναστάσης Ροϊλός, με καταγωγή από την Πελοπόννησο, μπήκε στα σαλόνια πολλών ελληνικών σπιτιών ως ο Νικηφόρος στο επιτυχημένο σίριαλ “Άγριες Μέλισσες”. Μια σειρά που, μπορούμε να πούμε, μας σύστησε πολλούς ταλαντούχους και πολλές ταλαντούχες ηθοποιούς. Ο Αναστάσης Ροϊλός, απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, φαίνεται, από τον τρόπο που έχει διαχειριστεί την διασημότητα, γειωμένος χαρακτήρας. Αναμφίβολα τον βοηθά η γενικότερη ψυχοπνευματική του συγκρότηση, και ειδικότερα η ενασχόλησή του με την ξυλουργία, κάτι γήινο και απτό – καθώς δουλεύει με τα χέρια του. Φέτος το καλοκαίρι τον θαυμάσαμε στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Νικόπολης, καθώς συμμετείχε στην εξαιρετική διασκευή/παράσταση της “Μήδειας” του Ευριπίδη, σε διασκευή/προσαρμογή από τους Αιμίλιο Χειλάκη και Μανώλη Δούνια. Η ερμηνεία του έλαμψε εμπλουτισμένη από την σωματική άσκηση και την κοπιαστική προεργασία.
Αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο https://popaganda.gr/ και στον Δημήτρη Πάντσο.
Εκεί πάνω στη σκάλα μου φάνηκε πως είχες μεγάλο έλεγχο του σώματος σου… Για να καταλάβεις ένα έργο και να δουλέψεις πάνω σε αυτό, δεν αρκεί να το έχεις διαβάσει ή να σου πει ο σκηνοθέτης σου πέντε πράγματα, πρέπει να κουβαλάς κάτι από πριν, κάποια στοιχειώδη γνώση και να έχεις μία δική σου άποψη, ασχέτως αν στην πορεία αυτά αλλάξουν. Έτσι είναι και το σώμα. Αν ξεκινούσα γυμναστική και πρόβα ένα μήνα πριν την πρεμιέρα, το σώμα δεν θα μπορούσε να φτάσει ξαφνικά στις δυνατότητες και στην αντίληψη μιας τέτοιας κίνησης και εγώ δεν θα ήμουν ήρεμος, θα είχα τρομερό άγχος πριν από κάθε παράσταση. Τη σχέση μου με το σώμα τη δουλεύω χρόνια. Κάποια πράγματα πρέπει να τα έχεις δουλέψει από πριν, δεν μπορείς να «μορφωθείς» ξαφνικά ή να γίνεις κάτι άλλο με την ευκαιρία μιας παράστασης αν και σίγουρα θα μάθεις καινούργια πράγματα και θα βελτιώσεις άλλα..
Εντυπωσιακή η ισορροπία σου επίσης και στο σημείο που ο Αιγαίας ανεβοκατεβαίνει περισσότερες … Με βοήθησε πολύ η έρευνα που είχα κάνει για τον ρόλο ενός τυφλού χαρακτήρα στην παράσταση «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες». Έμαθα να χρησιμοποιώ περισσότερο την περιφερειακή όραση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έρευνα για την τυφλότητα μου άνοιξε τα μάτια..
Η ιδέα των τριών ρόλων στην παράσταση, της Τροφού, του Αιγαία και του Αγγελιοφόρου, δεν σε άγχωσε; Είχε τη δυσκολία του αλλά προτιμώ μια ιδέα να έχει «ψωμί», να έχουμε κάτι να ψάξουμε.
Συναισθηματικά, πώς μπορείς να περνάς από το έναν ρόλο στον άλλο στην ίδια παράσταση; Δεν πιστεύω στο συναίσθημα καθόλου.
Τι εννοείς; Θα έρθει ή δεν θα έρθει. Δεν μπορείς να το κυνηγάς.
Μιλάς μόνο για το θέατρο; Και στη ζωή συμβαίνει, δεν μπορείς να το κυνηγάς, αλλιώς μπορείς να καταλήξεις να τα ζεις όλα μόνος σου.
Τι προτιμάς να ακολουθείς; Η γνώση για νέα πράγματα είναι κάτι που θα έβαζες ψηλά στις προτεραιότητες σου; Κατάλαβα σχετικά νωρίς, πως υπάρχουν άπειρες πληροφορίες για κάθε τι που σε ενδιαφέρει.. Για αυτό και δεν μπορώ τους ξερόλες. Δεν λέω ότι πρέπει να ζούμε μέσα στα βιβλία ή με το άγχος ότι δεν ξέρουμε τίποτα, σίγουρα θα υπάρχει κάποιος τρόπος να λειτουργούμε αποδοτικότερα σε όλες τις πτυχές της ζωής μας
Αυτός μπορεί να είναι εύκολος ή προϋποθέτει κόπο; Δεν με αφορά ο εύκολος τρόπος, η ευκολία καθαυτή είναι έξω από το πλάνο. Επικεντρώνω το βλέμμα μου σε σπουδαίους και ταλαντούχους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τον κόσμο και που κάνουν τα πράγματα καλύτερα από μένα. Για να εμπνέομαι και να προχωράω.
Το ταξίδι στην Ιαπωνία και η μαθητεία σου στο θέατρο του Tadashi Suzuki, ήταν κομμάτι αυτής της ανάγκης; Τι ανακάλυψες εκεί; Πέρα από κάποιες αρχές για την λειτουργία του σώματος και τον τρόπο που δουλεύω, έδωσε σχήμα σε αρκετά πράγματα που τα έβλεπα «δια κατόπτρου αινιγματωδώς». Αλλά και λόγους για να πάω προς εκείνη την κατεύθυνση καλλιτεχνικά και να συνεχίσω να θέλω να κάνω θέατρο ή μάλλον να ξαναξεκινήσω, συνειδητοποιημένα πια.
Ποια είναι τα στοιχεία που συγκράτησες από αυτό το ταξίδι; Πέρα από την ακμάζουσα τεχνολογία και την απίστευτη καθαριότητα στους δημόσιους χώρους, έχουν συλλογικά ως λαός την αντίληψη του προσωπικού χώρου του άλλου. Είμαι σε ένα μετρό, πήχτρα, που το πήχτρα τους καμία σχέση με το δικό μας και πλησιάζει η στάση μου και έχω πενήντα άτομα μπροστά μου και με το που κινούμαι προς την έξοδο, όλοι μετακινούνται στο πλάι για να περάσουμε όσοι θέλουμε να κατεβούμε, σαν χορογραφία. Αυτό είναι κάτι άγνωστο στην Ευρώπη και νομίζω και σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη. Για αυτή την αντίληψη μιλάει και ο Suzuki όπως επίσης μιλά και για την σωματική ευαισθησία, την υψηλή αντιληπτικότητα δηλαδή του σώματος.
Είναι απαιτητικό το training εκεί; Όπως κάθε τί σωματικό. Η ιδιαιτερότητα όμως του training του Σουζούκι έγκειται στην ομάδα. Συγκεκριμένα στους τρόπους που πρέπει να αναπτύξεις για να ακούς το σύνολο και να συντονίζεσαι, τραβώντας συνεχώς προς τα μπροστά. Δεν δουλεύεις απλώς ταχύτητα, ένταση και ακρίβεια αλλά όλα αυτά σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω σου. Επίσης, σε μία ομάδα 20 ατόμων που ο καθένας δεν μιλάει απλώς μία άλλη γλώσσα αλλά κατά πάσα πιθανότητα έχει μεγαλώσει με τελείως διαφορετικά έθιμα και κανόνες συμπεριφοράς, αναγκάζεσαι να αναζητήσεις άλλους τρόπους να «ακούς», να «βλέπεις» και τελικά να επικοινωνείς με τον άλλον. Γίνεται ένα πολιτισμικό reset και επιστρέφεις στις εργοστασιακές ρυθμίσεις που έχει το ανθρώπινο σώμα από τη Φύση, αναζητάς πράγματα πιο βαθιά που προηγούνται χρονικά από την οικογένεια, τη γλώσσα, τις παραδόσεις σου. Αυτά βέβαια επι σκηνής, γιατί πριν και μετά το training επικοινωνείς κανονικά, ή στη χειρότερη περίπτωση, κουτσά στραβά με σπαστά αγγλικά.
Είσαι ομαδικός τύπος; Εξαρτάται ποιοι είναι στη ομάδα. Το «ομαδικός τύπος» δεν σημαίνει κάτι για μένα. Για κάποιους η «ομάδα» μπορεί να σημαίνει πως θα κρύψουν τις αδυναμίες τους πίσω από τις ικανότητες κάποιου άλλου. Μια ομάδα από πολύ δυνατές ατομικότητες; Ναι, σε μια τέτοια ομάδα, πιστεύω!
Όταν γύρισες πίσω, ήταν τότε που αποφάσισες να μεταφράσεις στα ελληνικά το Culture is the body, το μοναδικό σύγγραμμα του Tadashi Suzuki («Πολιτισμός είναι το σώμα», εκδ. Κείμενα); Η ιδέα για το βιβλίο παραδόξως ξεκίνησε πιο πριν. Ήταν να πάω το 2015, τελικά το ταξίδι αναβλήθηκε και τότε ήταν που άρχισα να ψάχνω για πληροφορίες και σχετική βιβλιογραφία. Για να ανακαλύψω πως δεν υπήρχαν στα ελληνικά πολλά πράγματα, πέρα από κάποιες αναφορές. Βρήκα το The Way of Acting στο Amazon και τότε μου μπήκε η ιδέα να το μεταφράσω. Όταν πήγα το 2017 στη Τόγκα για πρώτη φορά και τους μίλησα για την πρόθεση μου, είχαν μόλις βγάλει το πρώτο επίσημο βιβλίο με κείμενα για το θέατρο, τη φιλοσοφία, σκέψεις και γνώση του Σουζούκι και της ομάδας του, το Culture Is the Body, οπότε και αποφασίσαμε να ασχοληθώ με αυτό. Μου πήρε τέσσερα χρόνια να το τελειώσω και χαίρομαι πολύ που το βρίσκουν ενδιαφέρον οι αναγνώστες εντός και εκτός καλλιτεχνικού χώρου.
Το βιβλίο είναι «ειδικού» θεατρικού περιεχομένου. Πιστεύεις πως στην επιτυχία του συνέβαλε η αναγνωρισιμότητα σου από τις Άγριες Μέλισσες; Φυσικά, δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν το θεωρώ κακό αυτό όμως. Ίσα – ίσα. Μου δόθηκε μία σπουδαία ευκαιρία όπως και σε πολλούς νέους ηθοποιούς να δει τη δουλειά μας ένα μεγαλύτερο κοινό. Η δική μου δουλειά τυχαίνει να περιλαμβάνει και την αγάπη μου για το συγκεκριμένο είδος θεάτρου. Μόνο τεράστια ευγνωμοσύνη μπορώ να αισθάνομαι γι’ αυτό
Θεωρείς πως το κομμάτι του εαυτού σου με το θέατρο Suzuki και το άλλο με τις Άγριες Μέλισσες, είναι δύο αντίθετοι κόσμοι; Αν με ρωτούσες να διαλέξω κάτι από τα δύο, θα σου έλεγα δεν μπορώ, είναι και τα δύο μαζί, γιατί χωρίς το ένα, το άλλο δεν υπάρχει. Το ένα εμπλουτίζει το άλλο.
Πως διαχειρίστηκες όλη αυτή την ξαφνική τηλεοπτική επιτυχία; Μπορεί του χρόνου να μη κάνεις τίποτα, μπορεί του χρόνου να μη σε θυμάται κανείς. Αυτό το σκεφτόμουν από μικρός, πως τη μία είμαστε και την άλλη δεν είμαστε, όποτε προσπαθούσα πάντα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με όσα έχω, ώστε ό,τι και να γίνει μετά να νιώθω εντάξει μέσα μου. Στην πραγματικότητα κάνω απλώς τη δουλειά μου, δεν νιώθω πως κάνω κάτι φοβερό. Προσπαθώ να γειώνω τις καταστάσεις, να κοιτάω τα πράγματα από λίγο πιο μακριά.
Σου είναι εύκολο αυτό; Αν σκεφτείς ότι μία επιτυχία ειδικά στον χώρο μας δεν είναι ποτέ προσωπική, είναι αρκετά εύκολο. Έχουν μερίδιο οι άνθρωποι που σου έδωσαν το βήμα, τον ρόλο, οι συνάδελφοί σου, έχουν συμβάλλει πολλά.. Αν πούμε λοιπόν πως η επιτυχία έχει ένα βάρος, το μοιράζεις όπου αναλογεί και είναι καλύτερα, το ίδιο ισχύει και για την αποτυχία.
Τον είχες αυτό το μηχανισμό από παλιά; Φαντάζομαι αναπτύχθηκε με τα χρόνια. Το 2009 που είχαν αρχίσει να με καλούν σε κάστινγκ για διαφημίσεις και σειρές, ένιωσα πως δεν ήμουν έτοιμος να εκτεθώ. Ήμουν ακόμη στη σχολή, δεν είχα δει αρκετά πράγματα, δεν είχα τεχνική, δεν είχα καθαρό στόχο, δεν ήξερα καν αν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Θεωρώ πως δεν πρέπει να κινείσαι με όρους ευκαιριακούς, να παίρνεις, να μαζεύεις και να αρπάζεις ότι πέφτει πάνω σου εκείνη τη στιγμή. Θα σου γυρίσει πίσω, σίγουρα. Ο τρόπος και οι προθέσεις με τις οποίες μπαίνεις στα πράγματα ή θα τα κάνει να ανθίσουν ή να μην ευοδωθούν.
Σκέφτεσαι καμιά φορά πως θα μπορούσες να μην ήσουν εσύ ο Νικηφόρος στη σειρά αλλά πολύ απλά να είχαν διαλέξει κάποιον άλλο; Και μόνο η αντίληψη αυτού του πράγματος, σε κάνει να είσαι ταπεινός, σε γειώνει, γιατί σου λέει «ξέρεις κάτι; θα μπορούσες και να μην ήσουν, θα μπορούσε να είχε ξυπνήσει αλλιώς ο casting director ή ο σκηνοθέτης και να είχαν διαλέξει τον άλλο». Και συμβαίνει συχνά, να αστοχείς δηλαδή. Δεν μπορείς να είσαι μόνο από τη μια πλευρά.
Το θέατρο το αγάπησες αμέσως; Στην πορεία.
Πότε είπες, ναι, αυτός είναι ο δρόμος μου; Το ‘17 μετά την πρώτη φορά στον Suzuki. Τότε τόλμησα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου.
Φοβόσουν πριν δηλαδή; Ναι, γιατί έβλεπα που βρισκόμουν χωρίς να ξέρω τι δρόμο έχω να καλύψω, χωρίς να ξέρω τι πρέπει ή τι μπορώ να κάνω.
Με τον χρόνο πως τα πας; Δεν με απασχολεί καθόλου. Με βοήθησε σε αυτό ένα ατύχημα που είχα το 2019 με τη μηχανή. Τεράστιο δώρο. ‘
Αυτό τι σου έμαθε; Να είμαι στο τώρα και όχι στο πριν ή το μετά. Το έλεγα και παλαιότερα αλλά με το ατύχημα το κατάλαβα.
Δείχνεις άνθρωπος που ξέρει καλά τον εαυτό του… Τον μαθαίνω. Είναι μια συνεχής πορεία κι αυτή. Να μάθουμε τον εαυτό μπας και καταλάβουμε τους άλλους, να μάθουμε τους άλλους μπας και καταλάβουμε τον εαυτό.
Υπάρχει κάποια παγίδα μέσα σε αυτό; Ο ίδιος ο εαυτός, τα εμπόδια που βάζουμε για να μην μας καταλάβουμε ούτε εμείς ούτε οι άλλοι. Η αγωνία μην τυχόν και δούμε κάτι που δεν θα μας αρέσει.
Πες μου κάτι στο οποίο πιστεύεις πολύ… Στην ευγένεια. Πιστεύω πως είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να μπορούν να μάθουν να ζουν και να λειτουργούν ομαλά οι άνθρωποι μεταξύ τους. Από ένα γεια με έναν άγνωστο μέχρι την φιλία και τον έρωτα
Στην νέα σου τηλεοπτική δουλειά, στο «Φλόγα και Άνεμος» στο Ertflix ερμηνεύεις ένα κινηματογραφικό μύθο που αγαπούσε επίσης την ευγένεια. Δεν φοβήθηκες να «γίνεις» ο Δημήτρης Χορν; Φυσικά αλλά με τίμησε η πρόταση και ήθελα πάρα πολύ να αναμετρηθώ με αυτό. Όπως και για να μεταφράσεις, για να παίξεις ένα, πρέπει να ξέρεις δέκα. Μαζεύοντας υλικό αισθάνθηκα σιγά σιγά πιο ασφαλής.Το τί θα χρησιμοποιήσεις τελικά από το υλικό σου βέβαια το καθορίζει το πλαίσιο, υπηρετείς άλλωστε μία ιστορία και προσπαθείς δώσεις σάρκα και οστά στο όραμα του σκηνοθέτη.
Τι είναι αυτό που ξεχώρισες στον Χορν; Η ανεπιτήδευτη γοητεία του, η βαθιά ευγένειά του, ο αέρας του, το χιούμορ του και ότι δεν ήταν καθόλου μάτσο.
Ποια ήταν τελικά η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτή την προσέγγιση; Σε ρόλους που εμπνέονται από πραγματικά πρόσωπα και ειδικά σε κάποιον σαν τον Χορν, έχεις να αναμετρηθείς με την προσδοκία του θεατή. Βρίσκεις ό,τι βρίσκεις, αλλά μετά πρέπει να τα περιμένεις όλα, μπορεί ο άλλος να σου πει: «α όχι, αυτός δεν είναι ο Χορν», γιατί θα νομίζει πως τον ξέρει, επειδή έχει δει τις ταινίες του ή τελοσπάντων θα τον έχει καταχωρήσει κάπως στο μυαλό του σύμφωνα με τη δική του αντίληψη. Για αυτό και ήθελα να τον γνωρίσω καλά, για να ξέρω τι κάνω. Αν ξέρεις τι κάνεις και γιατί, μετά δεν σε πειράζει ό,τι κι αν πει κανείς.
Πιστεύεις τα κατάφερες; Είμαι ανικανοποίητος όπως και αυτός, οπότε μη περιμένεις να σου πω ναι! Αν τον προδώσω με τον ίδιο τρόπο που έλεγε εκείνος ότι πρόδωσε τους ρόλους που έπαιξε θα είμαι ευχαριστημένος.
