Για σήμερα σας παρουσιάζω τα λόγια που βρήκα στον “τοίχο” του φατσοβιβλίου μιας πολύ καλής φίλης, τα οποία με γοήτευσαν. Την ευχαριστώ για την άδειά της να τα αναδημοσιεύσω. Τα παραθέτω δίχως δικό μου σχολιασμό ώστε ο καθένας και η καθεμιά να τα αισθανθεί, αντιληφθεί κλπ με τον δικό του/της τρόπο!
“Είμαστε Εικονογραφημένοι Άνθρωποι
Τίποτα δεν προϋπάρχει. Και η Σκοτεινή ύλη του εαυτού μας παράγεται, μαζί με τη δόμηση του συνειδητού, όπως και η Φωτεινή. Ταυτόχρονη είναι η διαδικασία.
Από τί παράγεται ο εαυτός;
Από τη γλώσσα. Η γλώσσα του κόσμου σήμερα, η γλώσσα της εποχής μας δεν είναι η γλώσσα της κάθε εποχής, του κάθε κόσμου. Υπήρξαν γλώσσες που ενσωμάτωναν μυρωδιές, οι Κινέζοι καλωσόριζαν το νέο χρόνο κάθε φορά με νέο θυμίαμα. Κάθε χρονιά μύριζε διαφορετικά.
Μόλις εβδομήντα χρόνια πριν, η Γραφή διαπότιζε την προφορική γλώσσα. Τώρα που ζούμε σε ένα άκρως εικονιστικό σύμπαν, μιλάμε και κυρίως σκεφτόμαστε με εικόνες. Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο ονειρικός (ή και εφιαλτικός).
Όνειρο είναι η αφήγηση μιας ιστορίας του Ασυνείδητου με εικόνες, με συμπύκνωση, μετάθεση και μεταφορά….
Με το όνειρο μιλά το Ασυνείδητο με μάγματα και αίφνης, ο φίλος μου ο Δημήτρης γίνεται ο θείος μου ο Γιάννης…
Εχθές είδα π.χ. στον ύπνο μου ένα πεθαμένο φίλο που γελούσε:
“Μα πώς μπορεί να γελάει αφού είναι πεθαμένος;” σκέφτηκα
…Θυμόμουν δηλαδή ότι είχε πεθάνει αλλά είχα και την εικόνα του ταυτόχρονα…Ζωντανή.
Αυτό είναι πια η εποχή μας: η εικόνα συμπεριλαμβάνει χίλιες λέξεις.
Η Γραφή και ιδίως η έντυπη σταθεροποιημένη γραφή, ο Έντυπος λόγος απέκλειε-διέκρινε. Η εικόνα συμπυκνώνει και συγχέει σχεδόν τα πάντα.”
