Γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε
κοίτα που φεύγεις πως κλαίει το δειλινό
Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και που να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ
Αγέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου
κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μη δω
Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και που να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ
Τα πραγματικά σπουδαία τραγούδια είναι, ίσως, εκείνα που κρύβουν και άλλα επίπεδα, και που προσφέρονται για ποικίλες αναγνώσεις/εκτελέσεις/ερμηνείες. Σε τέτοιο συμπέρασμα με οδηγούν περιπτώσεις, όπου μια διασκευή δίνει νέα πνοή και νέα ζωή, ξεπερνώντας κάποιες φορές την πρώτη εκτέλεση (βλέπε την περίπτωση του The man who sold the world – ακόμα και σήμερα κάποιοι αγνοούν ότι είναι του David Bowie και το χρεώνουν στους Nirvana).
Το “Κάπου νυχτώνει” δεν είναι τέτοια περίπτωση (αν και είναι πραγματικά σπουδαίο τραγούδι). Θέλω να πω, η πρώτη εκτέλεση με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα, στη συνείδηση του κοινού παραμένει αξεπέραστη – ίσως δικαιολογημένα. Όταν, όμως, άκουσα τον Μανώλη Φάμελλο να το ερμηνεύει “γυμνά” με την ακουστική κιθάρα του, στα βραβεία Αρίων, ανήμερα του θανάτου του σπουδαίου συνθέτη Σταύρου Κουγιουμτζή, έπαθα σοκ. Το κομμάτι το είχα απωθήσει κατά την εφηβεία μου, διαπράττοντας την απαιτούμενη φροϋδική πατροκτονία. Είχα απορρίψει την ελληνική μουσική και, φυσικά, τον Γιώργο Νταλάρα. Να είμαι ειλικρινής, μου ήταν αδιάφορη η υπερπροβολή του. Απλά, επειδή ήταν ο αγαπημένος τραγουδιστής του πατέρα μου, ε..καταλαβαίνεις ότι ήταν κόκκινο πανί. Εν τέλει τόσο η ελληνική μουσική, όσο και ο Νταλάρας, έχουν “πάρει την εκδίκησή τους πάνω μου”. (ατάκα του Ντίνου Σαδίκη, για άλλη περίπτωση.
Ακολουθούν οι δυο εκτελέσεις, πρώτα του Νταλάρα και έπειτα του Φάμελλου.
Κώστας Μαζιώτης
