Από τα Τέσσερα Κουαρτέτα
…Στεγνή η στέρνα, στεγνό τσιμέντο, καφετί στις άκρες,
και η στέρνα γέμισε νερό απ’ το φως του ήλιου,
και ο λωτός αναδύθηκε, ήσυχα, ήσυχα,
η επιφάνεια έλανψε από την καρδιά του φωτός,
και εκείνοι ήταν πίσω μας, καθρεφτισμένοι στη στέρνα.
Ύστερα πέρασε ένα σύννεφο, κι άδειασε η στέρνα.
Φύγετε, είπε το πουλί, γιατί οι φυλλωσιές
ήταν γεμάτες παιδιά,
με έξαψη κρυμμένα, τα γέλια συγκρατώντας.
Φύγετε, φύγετε, φύγετε, είπε το πουλί: το ανθρώπινο είδος
δεν μπορεί ν’ αντέξει πολλή πραγματικότητα.
Ο παρελθών χρόνος και ο μέλλων χρόνος
ό,τι θα μπορούσε να είχε συμβεί και ό,τι συνέβη
δείχνουν σ’ ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν.
Τ.Σ. Έλιοτ
(1888 – 1965)
