Άντον Τσέχωφ 29 Ιανουαρίου 1860 – 15 Ιουλίου 1904

Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ είναι υπεύθυνος για κάποια από τα πιο πολυανεβασμένα έργα στις θεατρικές σκηνές απανταχού: “Θείος Βάνιας, “Ο βυσσινόκηπος” είναι μόνο μερικά, ελάχιστα από τα αριστουργήματά του. Αρκετοί, ωστόσο, αγνοούν πως πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους, αν όχι τον κορυφαίο, διηγηματογράφους.

Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι’ αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί. Δε χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν… Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο. Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους. Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι… Είναι ντόμπροι και φοβούνται το ψέμα σαν τη φωτιά. Δεν λένε ψέματα ακόμα και για τιποτένια πράγματα. Το ψέμα προσβάλλει εκείνους που το ακούνε και ταπεινώνει στα μάτια τους εκείνους που το λένε. Δεν παίρνουν ποτέ πόζα, στο δρόμο είναι όπως και στο σπίτι τους, δεν ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κατώτερου τους… Δεν είναι φλύαροι και δεν αναγκάζουν τον άλλο να ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους όταν δεν τους ρωτάει. Δεν ταπεινώνονται για να κεντήσουν τη συμπόνια του διπλανού. Δεν παίζουν με τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής των άλλων για να κερδίζουν σαν αντάλλαγμα αναστεναγμούς και χάδια. Δεν λένε “εμένα κανείς δεν με καταλαβαίνει”, ούτε “πουλήθηκα για πέντε δεκάρες”, γιατί αυτά δείχνουν πως αποζητάν τις φτηνές εντυπώσεις. Είναι πρόστυχα τερτίπια, ξεθωριασμένα, ψεύτικα… Δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν τους απασχολούν τέτοια ψεύτικα διαμάντια όπως οι γνωριμίες με εξοχότητες.

Όταν κάνουν δουλειά που δεν αξίζει ένα καπίκι, δεν γυρίζουν με χαρτοφύλακα των εκατό ρουβλιών και δεν καμαρώνουν πως τάχα τους άφησαν να μπουν εκεί που δεν επιτρέπουν στους άλλους. Κι ο Κριλώφ ακόμα λέει πως το άδειο βαρέλι ακούγεται πιο πολύ από το γεμάτο. Αν έχουν ταλέντο, το σέβονται. Θυσιάζουν γι’ αυτό την ησυχία τους, τις γυναίκες, το κρασί, την κοσμική ματαιότητα. Είναι περήφανοι για την αξία τους και έχουν συνείδηση της αποστολής τους. Αηδιάζουν από την ασχήμια και καλλιεργούν μέσα τους την ομορφιά. Δεν μπορούν να κοιμηθούν με τα ρούχα, δεν μπορούν να βλέπουν στο τοίχο κοριούς, να πατούν σε φτυσιές… Δαμάζουν όσο μπορούν και εξευγενίζουν το ερωτικό ένστικτο. Δεν κατεβάζουν βότκα όπου βρεθούν… Πίνουν μονάχα όταν είναι ελεύθεροι και τους δίνεται ευκαιρία… Γιατί τους χρειάζεται “γερό μυαλό σε γερό κορμί”.

Τέτοιοι είναι οι καλλιεργημένοι άνθρωποι. Για να μορφωθεί κανείς και να μη στέκει χαμηλότερα από τους ανθρώπους που κινούνται στο περιβάλλον του, δε φτάνει να έχει διαβάσει Πίκγουικ του Ντίκενς ή να έχει αποστηθίσει το μονόλογο από τον Φάουστ… Εδώ χρειάζεται αδιάκοπη δουλειά, μέρα νύχτα, ακατάπαυστο διάβασμα, μελέτη, θέληση… Εδώ είναι πολύτιμη κάθε ώρα.”

| Διηγήματα | μτφρ.: Κυριάκος Σιμόπουλος | εκδόσεις Θεμέλιο |

(Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από γράμμα στον νεότερο αδελφό του, τον ζωγράφο Νικολάι και παρατίθεται από τον μεταφραστή στον πρόλογο του βιβλίου.)

Η ανάρτηση οφείλει την ‘ύπαρξή της σε σχετική ανάρτηση του Θεατρικού Εργαστηρίου Πρέβεζας. Θερμές ευχαριστίες σε όλη την ομάδα!