Προφανώς δεν είναι κατάσταση για παγκάκι. Επίσης, προφανώς, δεν χρειάζεται να ξεριζωθεί το φυτό. Ένα κλάδεμα θα ήταν ό,τι πρέπει
Το σπασμένο κομμάτι ξύλου στα παγκάκι αριστερά, όπως βλέπουμε, για ποιον λόγο παραμένει ως έχει. Η απάντηση “και να το φτιάξουμε , θα τα ξαναχαλάσουν” δεν μπορεί να γίνει δεκτή
το ταγκάρισμα που κάνουν οι χιπχοπάδες, αναγνωρίζω ότι είναι μέρος μια ευρείας κουλτούρας που βαστά 50 περίπου χρόνια. Από την άλλη, το να γεμίζεις ολόκληρη την επιφάνεια με την υπογραφεί σου, ε, όπως να το κάνουμε , είναι θέμα
Θλιβερή εικόνα, όχι μόνο για τις μουτζούρες πάνω σε πινακίδες με σημαντικές πληροφορίες, αλλά, περισσότερο, για την εγκατάλειψη στην οποία έχει αφεθεί μια κάποτε παιδική χαρά όπου ακόμα κι εγώ έπαιζα πριν 35 με 40 χρόνια. Είναι ντροπή μια πόλη των 20.000 κατοίκων να έχει διαθέσιμη μόνο μία παιδική χαρά – στον Ανδρούτσο – και μάλιστα τόσο μικρής έκτασης. Οι επικίνδυνες παιδικές χαρές ορθά είναι κλεισμένες. Τόσα χρόνια, όμως, οι δημοτικές αρχές τι έχουν κάνει;
Κλείνοντας, έχω να πω ότι η πόλη μας έχει περισσότερο ανάγκη καθαριότητα και δημόσιους χώρους ελεύθερης αναψυχής για όλους τους δημότες, τις δημότισσες και τα παιδιά τους, και λιγότερο παραστάσεις του σωρού και μη, μαρίνες, ξενοδοχειακές μονάδες κλπ. Δεν τα απορρίπτουμε όλα αυτά, καθόλου. Αλλά αν η πόλη δεν είναι βιώσιμη για τους μόνιμους κατοίκους, πώς θα μπορεί να είναι ελκυστική στους επισκέπτες; Εκτός και αν στόχος είναι να παρέχονται τουριστικές υπηρεσίες τύπου all included…
