Ο Τζιάκομο Λεοπάρντι (Giacomo Leopardi: Ρεκανάτι, 1798 – Νεάπολη, 1837) θεωρείται ο σημαντικότερος Ιταλός ποιητής μετά τον Πετράρχη. Πολυμαθέστατος, πολύγλωσσος, φιλόσοφος και αρχαιογνώστης, ήταν απόγονος παλαιάς οικογένειας ευγενών γαιοκτημόνων η οποία, αρχικά, τον προόριζε για τον εκκλησιαστικό βίο. Από την πρώτη νεότητά του, διακατείχε τον φιλάσθενο κόμη το συναίσθημα της μοναξιάς και της απαισιοδοξίας. Έβρισκε καταφύγιο στη μελέτη και εκπόνησε πλήθος εργασιών σε επιστημονικά, φιλοσοφικά και φιλολογικά θέματα. Έζησε κατά διαστήματα στη Ρώμη, το Μιλάνο, την Μπολόνια, τη Φλωρεντία, τη Νεάπολη. Ένιωθε εξόριστος στον κόσμο, τον οποίο ο ίδιος ονόμαζε: “τάφο των ζωντανών” και στιγμάτισε την ηθική, διανοητική και πολιτική παρακμή αντιτάσσοντας το σκεπτικισμό, την ειρωνεία, την αφοσίωση στην τέχνη του. Πέθανε σε ηλικία 39 ετών. Μερικά από τα έργα του: “Ο θάνατος του Έκτορα” (1809), “Ιστορία της αστρονομίας” (1813), “Άσματα” (1816-1835), “Μικρά ηθικά έργα” (1820-1824), “Το όνειρο” (1825), “Σκέψεις” (1832). Μετέφρασε επίσης Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς.
Άνθρωποι που διακρίνονται για την εντιμότητα τους είναι εκείνοι από τους οποίους, όταν έχεις οικειότητα μαζί τους, δεν μπορείς να ελπίζεις καμία εύνοια, αλλά και δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι κάποιο ύπουλο χτύπημα.
Ο άνθρωπος είναι δυστυχισμένος επειδή είναι ανικανοποίητος.
Η χαρά είναι πάντα στο μέλλον ή στο παρελθόν, ποτέ στο παρόν.
Οι άνθρωποι είναι γελοίοι μόνον όταν προσπαθούν ή φαίνονται να είναι αυτό που δεν είναι.
Τα πάντα από τον καιρό του Ομήρου έχουν βελτιωθεί εκτός από την ποίηση.
Τα παιδιά ανακαλύπτουν τα πάντα στο τίποτα. Οι ενήλικοι ανακαλύπτουν το τίποτα στα πάντα.
Η άγνοια είναι η μεγαλύτερη πηγή ευτυχίας.
Το τέλος του πόνου το εκλαμβάνουμε ως ευτυχία.
