Την Τετάρτη που μας πέρασε, βρεθήκαμε ξανά στην προβολή της Κινηματογραφικής Λέσχης Πρέβεζας. Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο πολύτιμο έργο που παράγει η Λέσχη, κρατώντας υπαρκτό το σινεμά ως (δι)έξοδο και ψυχαγωγία σε καιρούς, ιδίως, που δεν υπήρχε καν ιδιωτικό σινεμά στην πόλη μας. Για άλλη μια φορά η Λέσχη κράτησε τον λόγο της και πρόσφερε για προβολή μια ταινία ποιότητας με κέντρο τον άνθρωπο. Τέτοια ταινία ήταν τα “Όμορφα Μυαλά” γαλλο-ελβετικής παραγωγής.
Παρά το δυσοίωνο δελτίο καιρού, οι κινηματογραφόφιλοι δώσανε το παρόν. Μάλιστα, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε καινούργιες “φάτσες”, κάτι που χαροποίησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους για την προβολή. Η ταινία ήταν ένα “road movie” που σκόρπισε το γέλιο στους θεατές, ενώ, ταυτόχρονα, δεν ήταν λίγες οι τρυφερές στιγμές. Με λίγα λόγια, είδαμε δυο ανθρώπους αγνώστους μεταξύ τους, έναν εργολάβο κηδειών ελαφρώς κυνικό λόγω επαγγέλματος, και έναν παραπληγικό, τρομερό γνώστη της φιλοσοφίας των Αρχαίων Ελλήνων, του Νίτσε, του Ντεκάρτ και του Σπινόζα, να ταξιδεύουν μαζί σε μια νεκροφόρα, μεταφέροντας ένα πτώμα από τη Λοζάννη στο Μονπελιέ. Το κεντρικό θέμα είναι η φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο φαινομενικά αταίριαστους ανθρώπους που, ενώ αρχικά τους χωρίζουν κάποιες επιφυλάξεις, καταλήγουν να είναι αχώριστοι φίλοι.
Η ταινία είναι γεμάτη μαύρο, αλλά έξυπνο χιούμορ. Επίσης, χαρακτηρίζεται από ανθρωπιά και ποιητική διάθεση, ενώ είναι γεμάτη από γνωμικά φιλοσόφων, αρχαίων και νεότερων. Είναι πολλά τα μαθήματα που μπορεί να διδαχθεί κανείς παρακολουθώντας την. Χαρήκαμε που την παρακολουθήσαμε και, όπως ακούστηκε να λέει κάποιος ή κάποια μετά το τέλος της προβολής, “φεύγοντας, είδαμε πολλά χαρούμενα πρόσωπα”. Άλλωστε, ρόλος κάθε τέχνης είναι να συγκινεί και να μας προκαλεί να αισθανθούμε, άλλοτε λύπη, άλλοτε θυμό και άλλοτε χαρά!
Το είπαμε και πριν: Η Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας επιτελεί πολιτιστικό έργο από το 2009 που επανασυστάθηκε. Την έχουμε ανάγκη και πρέπει να την στηρίξουμε. Τα λέμε στην επόμενη ταινία!
Ο Τοποτηρητής
