Γενικά αποφεύγω να γράφω γύρω από την πολιτική. Είναι θέμα ταυτισμένο στην χώρα μας τουλάχιστον με το κομματικό σύστημα – πολύ κακώς – και εξάπτονται τα πάθη. Αν είναι να τσακωθώ, προτιμώ να γίνει για την Αεκάρα παρά για κάποιο κόμμα. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω είναι τα χθεσινά αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Ακολουθούν ορισμένες σκέψεις μου ατάκτως ερριμένες.
Μεγάλος νικητής είναι η Άκρα Δεξιά. Αναντίρρητα. Δεν ισχύει μονάχα για τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, όπου οι ακροδεξιές τάσεις είναι υπαρκτές από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Στην Γαλλία είναι πρώτη δύναμη και η Μαρίν ΛεΠέν φαίνεται έτοιμη να κατακτήσει τη γαλλική προεδρεία. Θυμάστε που γελάγαμε με τον πατέρα της τον Ζαν Μαρί ΛεΠεν και τον βλέπαμε σαν έναν γραφικό;
Το ακροδεξιό Εναλλακτική για την Γερμανία ήρθε δεύτερο στην χώρα του. Το ότι ακροδεξιό κόμμα είναι τόσο ψηλά σε μια χώρα όπου η άρνηση του Ολοκαυτώματος συνιστά ποινικό αδίκημα, αξίζει να μας προβληματίζει όλους και όλες.
Στην Ελλάδα τα κόμματα δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας συγκέντρωσαν ποσοστό περίπου είκοσι τοις εκατό. Είναι ένα ζήτημα, αλλά, αν το καλοσκεφτείς, αποτελεί μετατόπιση των πιο ακραίων ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος, οπότε δεν πρόκειται για σημαντική ποσοτική ή ποιοτική διαφορά.
Η εμμονική προσκόλληση των λεγόμενων “προοδευτικών” πολιτικών σχηματισμών στην πράσινη πολιτική σε συνδυασμό με την στέρηση ενεργειακών εφοδίων λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, τα αποξένωσε από τους αγροτικούς πληθυσμούς και γενικά τους μη προνομιούχους. Το ότι αυτοί οι πληθυσμοί στράφηκαν, μάλλον στην Άκρα Δεξιά, παρά στην κουρασμένη Αριστερά, είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίζει τους Αριστερούς και τους Σοσιαλιστές και – γιατί όχι – τους Φιλελεύθερους. Είναι σημαντικός ο αγώνας για το δικαιώματα ταυτότητας, αλλά δεν βοηθάει να μένουμε μόνο σε αυτά, με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια να καλπάζουν.
Αυτά για την ώρα.
Ο Τοποτηρητής
