Όλοι και όλες λίγο πολύ πληροφορηθήκαμε τα δύο πρόσφατα περιστατικά οπαδικής βίας, με την εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού φοιτητή και τον τραυματισμό των δύο φίλων του/ξαδέρφων του να μας αφήνουν ,πώς; Οργισμένους; Μουδιασμένους; Πολλά περισσότερα μπορούν να ειποθούν. Ήδη έκαναν εμφάνιση “θρηνητικά” και “οργισμένα” σλόγκαν στα έντυπα και τις ενημερωτικές ιστοσελίδες που κάνουν λόγο για “μάστιγα της οπαδικής βίας”, για την “παραβατικότητα στον χώρο των οπαδών-χούλιγκανς” κλπ. Φοβάμαι, όμως, πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Το να απομονώνεις τον χώρο των οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, και να τον χαρακτηρίζεις ως εξ ορισμού χώρο που υποθάλπει την βία, είναι σαν αυτό που κάνει η στρουθοκάμηλος όταν κινδυνεύει. Τι εννοώ; Ότι η βία είναι κάτι που χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε και την κοινωνία στην οποία ζούμε. Η βία υπάρχει παντού: στις υποβαθμισμένες και κακόφημες περιοχές, στα μεγάλα αστικά κέντρα, την ώρα που προσπαθώντας οι εργαζόμενοι να πάνε στην δουλειά τους κολλάνε πχ στην Κατεχάκη, εκτεθειμένοι σε κορναρίσματα και αγριεμένες φωνές· στις εργασιακές σχέσεις και την εργασιακή ανασφάλεια που κατάντησε σταθερή κατάσταση· στις πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές, στις γειτονιές όπου κανείς και καμία δεν βρίσκει χώρους αναψυχής και απομόνωσης σε ένα περιβάλλον με άπλα, όπου δεν νιώθεις τα χνώτα του άλλου· τέλος στις οικογένειες δίχως δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης και στις ψυχές νέων ανθρώπων, οι οποίοι και οι οποίες αντί να κάνουν όνειρα για το μέλλον, το έχουν πάρει απόφαση ότι “δεν υπάρχει μέλλον” γι’ αυτούς. Και σαν να μην φτάνει αυτό, βομβαρδίζονται (κι εμείς μαζί) καθημερινά από ξεδιάντροπους “ινφλουενσερ” και “δημοσιογράφους” κοσμικών στηλών, με εικόνες χλιδής, από έναν άλλον πλανήτη για τον οποίο φαίνεται να ισχύουν άλλα σταθμά.
Προς Θεού, μην πιστέψεις ούτε στιγμή ότι δικαιολογώ αυτές τις χυδαίες, βάρβαρες και, αλίμονο, φονικές επιθέσεις. Η βία νομοτελειακά οδηγεί στην βία και πουθενά αλλού. Αυτό που θέλω να σου πω, είναι μονάχα ότι το φαινόμενο της βίας είναι πρόβλημα που μπορεί μονάχα να αντιμετωπιστεί ως πρόβλημα κάθε τομέα της κοινωνίας, όχι μόνο του χώρου των οπαδών και των ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι οποίες, φυσικά, δεν απαλλάσσονται από τις ευθύνες τους. Οι διοικήσεις έχουν τον τρόπο να απομονώσουν τους επικίνδυνους σε κάθε σύνδεσμο οπαδών. Ο Ντέμης Νικολαϊδης και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, κάποτε έθεσαν τις διοικήσεις όλων των ΠΑΕ προ των ευθυνών τους. Όλοι οι υπόλοιποι, όμως, αντί να συνταχθούν, κρύφτηκαν πίσω από την φτηνή δικαιολογία ότι “δεν μπορούμε να κάνουμε την δουλειά της αστυνομίας”.
Κλείνοντας, θέλω να ευχηθώ να πάψουν αυτά τα εγκλήματα, δίχως να τρέφω αυταπάτες. Το θέμα τις βίας μας αφορά όλους και όλες. Ακόμα και στον τρόπο που χαιρετάμε τον γείτονα κάθε μέρα.
Κώστας Μαζιώτης
