Η ώρα κοντεύει μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα Κυριακής προς Δευτέρα και έχουν περάσει κοντά τρεις ώρες από τη λήξη του 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Short Encounters. Αν και κουρασμένος, θέλω να γράψω τώρα που είμαι υπό την επήρεια του τετραημέρου ώστε αυτά που θα διαβάσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες να είναι κατά το δυνατόν πιο κοντά στο πώς ένιωσα παρακολουθώντας το Φεστιβάλ.
Ένιωσα χαρά. Επειδή είδα όμορφες ταινίες, άψογες παραγωγές με φρέσκες ιδέες που όλη η τέχνη των δημιουργών και των συνεργατών τους εξυπηρετούσαν έναν πολύ απλό και ταυτόχρονα πολύ σπουδαίο σκοπό: να αφηγηθούν μια ιστορία. Μια ιστορία που θα μας κάνει να αναστοχαστούμε πάνω σε θέματα σημαντικά όπως το πώς αντιμετωπίσαμε τα πράγματα στον καιρό της πανδημίας, όπως επεσήμανε η Παζ Ραμίρεζ, που ταξίδεψε από την Χιλή ως την Πρέβεζα για να υποστηρίξει με την παρουσία της την ταινία της. Μια ιστορία παρουσιασμένη με τέτοιον τρόπο που να μπορεί να την νιώσει οικεία ο καθένας και η καθεμιά ανεξάρτητα από φύλο, εθνικότητα, θρησκεία, σεξουαλικό προσανατολισμό κ.α. όπως τόνισε ο Μάθιου Φράνσις παραγωγός και σεναριογράφος μιας νοσταλγικής, τρυφερής ταινίας που ήρθε στην Πρέβεζα για να υποστηρίξει και αυτός την ταινία του, από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Είδαμε ταινίες που συγκινούν βαθιά με όπλα την απλότητα, τη γνώση και τη φαντασία μιλώντας για την αίσθηση του να θέλεις να φύγεις και να κυνηγήσεις τα όνειρά σου κάπου αλλού, όπως η ταινία της Σεβάλ Σενέρ που ήρθε στην Πρέβεζα μαζί με τον παραγωγό της ταινίας της από την Τουρκία. Όταν τους ρωτήσαμε μας είπαν πως η ζωή στην Τουρκία για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ δύσκολη κυρίως λόγω της πολιτικής κατάστασης, αλλά μας διαβεβαίωσαν ότι κάθε καλλιτέχνης με την ευφυΐα του ή της βρίσκει τον τρόπο να κάνει αυτό που εμπνέεται. Τέλος, είδαμε ταινίες που με απλά μέσα αλλά μπόλικη ευρηματικότητα παίρνουν κάτι απλό, ασήμαντο ίσως, και δημιουργούν ένα όμορφο έργο τέχνης όπως η ταινία του Ρουμάνου Γκόραν Μιχαίλοφ που δημιούργησε ένα ψυχολογικό δράμα παίζοντας δημιουργικά με τα κλισέ των ταινιών τρόμου.
Ένιωσα επίσης χαρά γιατί γνώρισα ανθρώπους ζωντανούς, δημιουργικούς και ενθουσιώδεις με όρεξη και αγάπη γι’ αυτό που υπηρετούν. Αυτοί οι άνθρωποι με τις ταινίες τους μας ανοίγουν την πόρτα για έναν κόσμο ονείρων, χρωμάτων άλλοτε λαμπερών άλλοτε σκοτεινών, κάποιες φορές έντονων και κάποιες φορές απαλών. Γελάσαμε, λυπηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, θυμώσαμε, φοβηθήκαμε• με μια λέξη, νιώσαμε.
Στην τελετή λήξης οικοδεσπότες ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Κυριάκος Κοτσίνης και η λαμπερή ηθοποιός Χριστίνα Σωτηρίου. Και οι δύο επιτέλεσαν το έργο τους με την δέουσα σοβαρότητα και ευπρέπεια που όλοι περιμέναμε, δίχως αμηχανία στα όποια απρόοπτα προέκυψαν και αναμένονται σε ζωντανές εκδηλώσεις.
Το φεστιβάλ Short Encounters, το φεστιβάλ του Κυριάκου Κοτσίνη προχωράει. Με βήματα σταθερά, που προσδίδουν σιγουριά στο εγχείρημα. Στο να γίνει το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους θεσμός, σημείο αναφοράς στο κύκλωμα ανεξάρτητου κινηματογράφου αλλά και πόλος έλξης για επισκέπτες που θα επιλέγουν να έρχονται στην πόλη μας, για να παρακολουθήσουν τις προβολές του.
Τέλος πρέπει να το αγκαλιάσει ο κόσμος της Πρέβεζας. Ακόμη πιο ζεστά και ακόμη πιο έντονα. Το χρωστάμε στην πόλη μας.
Ο Τοποτηρητής
