Ο Τάκιτος (Πόπλιος Κορνήλιος Τάκιτος, 55-120 μ.Χ.) ήταν ήταν ένας από τους σημαντικότερους Λατίνους ιστορικούς. Στα δύο μεγάλα του έργα «Annales» (Χρονικά) και «Historiae», εξετάζει την ιστορία της Ρώμης από τον θάνατο του Αυγούστου (14 μ.Χ.) μέχρι τον θάνατο του Δομιτιανού (96 μ.Χ.)
Η λαμπρότητα του ύφους και η πυκνότητα των εννοιών των έργων αυτών, καθώς και οι μονογραφίες του «Agricola» και «Germania», ανέδειξαν τον Τάκιτο ως ένα από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του πεζού λόγου του λεγόμενου Αργυρού Αιώνα της λατινικής λογοτεχνίας (περ.14 μ.Χ.-180).
Εκείνο που καθιστά μεγάλο ιστορικό τον Τάκιτο, είναι ότι υπήρξε μέγιστος λογοτέχνης. Η ζωηρότατη απεικόνιση των προσώπων, η γνώση της ψυχολογίας της πολιτικής εξουσίας και πάνω απ’ όλα το λαμπρό του ύφος, η ζωντάνια και ο σαρκασμός του, η επιγραμματικότητά και το εξαιρετικά συμπαγές των εννοιών του τον κατατάσσουν στην πρώτη γραμμή των Λατίνων συγγραφέων.
Οι άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι να ανταποδώσουν το κακό παρά το καλό που τους έκανες, αφού η ευγνωμοσύνη είναι βάρος, ενώ η εκδίκηση είναι ευχαρίστηση.
Ο αληθινός τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών.
Οι προσβολές όταν γίνονται δεκτές με περιφρονητική σιωπή, εξουδετερώνονται. Όταν γίνονται δεκτές με εκνευρισμό όμως, δείχνουμε ότι, σε ένα βαθμό, αναγνωρίζουμε την αλήθεια των προσβολών.
Όσο πιο διεφθαρμένο είναι το κράτος, τόσο περισσότερο νόμοι υπάρχουν.
Εάν εξετάζετε την κάθε μέρα χωριστά, θα διαπιστώσετε πως δεν υπάρχει ημέρα που να μην είναι γεμάτη. Ενώστε τις και θα εκπλαγείτε βλέποντας πόσο κενές είναι!
Τα πιο μεγάλα εγκλήματα τα έχουν διαπράξει λίγοι, τα έχουν ευχηθεί περισσότεροι και τα έχουν ανεχθεί όλοι.
Η ευτυχία πολλές φορές στοιχίζει περισσότερο απ’ όσο αξίζει.
Μια άθλια ειρήνη εύκολα ανταλλάσσεται με πόλεμο.
Πριν υποφέραμε από τις παρανομίες. Τώρα υποφέρουμε από τους νόμους.
Η επιθυμία για σιγουριά και ασφάλεια είναι εμπόδιο σε κάθε μεγαλειώδες και φιλόδοξο εγχείρημα
Πλησίασε το θρόνο σαν αλεπού, βασίλεψε σαν τίγρης και πέθανε σαν σκυλί.
(για τον βασιλιά Ηρώδη)
Οι μεγάλες αυτοκρατορίες δεν διατηρούνται με ντροπαλότητα.
Με τη σοφία αποκτάται πλούτος, αλλά ποτέ ως τώρα ο πλούτος δεν αγόρασε σοφία.
Η βαναυσότητα δυναμώνει, δεν μετριάζεται από τα δάκρυα.
