Ευγένιος Ο’ Νηλ (1888-1953) Είναι ο μεγαλύτερος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας. Γνωστά του έργα: «Πέρα από τον Ορίζοντα» (1918), «Πόθοι κάτω από τις Λεύκες» (1925), «Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (1931).
To 1936 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.
Το αριστούργημά του είναι το ημιαυτοβιογραφικό «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας μέσα στη Νύχτα» που παίχτηκε μετά θάνατον, το 1956.
Η μοναξιά του ανθρώπου δεν είναι παρά ο φόβος του για τη ζωή.
Όταν ο άνθρωπος δημιουργεί θεούς, δεν υπάρχει Θεός.
Παρασυρμένοι από ένα παραμύθι, σπαταλούμε τη ζωή μας ψάχνοντας για μια μαγική πόρτα ή για ένα χαμένο βασίλειο της γαλήνης.
Αγωνιστήκαμε τόσο πολύ καιρό εναντίον μικρών πραγμάτων που στο τέλος γίναμε μικροί εμείς οι ίδιοι.
Η ζωή είναι ένα κελί απομόνωσης που οι τοίχοι του είναι καθρέφτες.
Ο θεός μας έδωσε στόματα που κλείνουν και αυτιά που δεν κλείνουν. Αυτό θα έπρεπε να μας λέει κάτι.
Ζωή χωρίς τραγωδία δεν αξίζει στον άνθρωπο.
Είσαι κάτι χειρότερο από αξιοπρεπής. Είσαι ενάρετος.
Μην κλαις. Οι καταραμένοι δεν κλαίνε.
(από το έργο «Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα»)
Η θάλασσα μισεί τους δειλούς.
Το ‘ξερα, το ‘ξερα! Γεννήθηκα σε δωμάτιο ξενοδοχείου και —να πάρει…— πεθαίνω σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.
(τα τελευταία του λόγια)
Δεν υπάρχει παρόν ούτε αποτυχία, μόνο το παρελθόν που συμβαίνει ξανά και ξανά —τώρα.
Ίσως η ζωή περιγράφεται καλύτερα σαν ένα κακό όνειρο ανάμεσα σε δυο ξυπνήματα.
Κάθε ανόητος ξέρει πως δουλεύοντας σκληρά πάνω σε κάτι που θέλεις να πετύχεις είναι ο μοναδικός τρόπος για να είσαι ευτυχισμένος.
Είναι σπουδαίο παιχνίδι το κυνήγι της ευτυχίας.
